Donderdag ochtend lange wandeling en ‘s avonds klimmen.
Vrijdag wandelen, verder rustdag.
Zaterdag fietsen of klimmen
Zondag fietsen of klimmen.
En tussendoor hopelijk een beetje werken.
Afgelopen zomer stond in het teken van expeditie en algehele conditie. Klimmen deden we wel, maar minder. Ook omdat we eigenlijk geen geld hebben om telkens naar de klimhal te rijden. Of een auto hadden. Of beide.
Na onze expeditie waren we dan ook best fit…voor expedities. Maar niet voor sportklimmen.
Dennis heeft z’n focus gelegd op z’n bus winter klaar maken. Ik wilde zelf winter fit worden.
Best lastig om dan in je eentje elke rooie cent te besteden aan klimmen. Zelfs rooie centen hebben we eigenlijk niet.
Toch kreeg ik Dennis zo ver om tee te gaan. Klimmen, trainen. Focus op eten, rust op de juiste momenten enz.
En dat werkte best aardig. Van nèt 7b na onze expeditie naar 7b als warm-up een paar weken terug. Soms ging het veel beter, soms een klein beetje beter.
Tot opeens vorige week de one-arm lock-off weer terug was.
Ik voelde me sterk.
Met wedstrijden durf ik nooit verwachtingen te stellen. Want ik ben bang om ze niet na te komen. Voor mezelf en voor degene die me support.
Toch durfde ik afgelopen week een gewaagde zin te zeggen; “ik hoop toch wel op een podium plaats”.
Taking a look at the moves (route-preview). Picture by Sytse van Slooten.
Voor mijn gevoel een realistische zin. Ook een zin die meteen een hele hoge druk zette op mijzelf.
Stel je voor, wat zou dat gaaf zijn. Eindelijk eens kunnen laten zien wat ik kan. En misschien eens echt kunnen gaan trainen. Met anderen, in andere hallen, andere inzichten.
Dat was m’n idee.
3 januari 2016
Ondertussen is het alweer bijna twee maanden geleden.
Verder schrijven aan het bovenstaande stuk wilde ik niet. Kon ik niet. Zó enorm teleurgesteld, zo’n schaamte.
Hoe durfde ik ooit te zeggen dat ik zo ver zou komen? Hoe kan dat nou, dat ik niet zo ver kwam?
Looking back at the final route after my failed attempt together with friend and great supporter Rutger. Picture by Sytse van Slooten.
Hoe kan ik mezelf nu een klimmer noemen wanneer ik niet eens m’n eigen doelen kan halen, ik ben het niet eens waard om daar te staan. Ik kan het niet. Ik…
Alles wat maar enigszins in die richting kwam zat tegelijk in m’n hoofd.
Terug naar het NK.
28 november 2015
De dames en heren zaten in de iso. Één persoon mistte. Tim Reuser. Hij was dik te laat. Uiteindelijk was hij er toch. Ruim 30 minuten (of was het nog later?) na het sluiten van de isolatie. Toch. Aan de andere deelnemers werd gevraagd of ze het oké vonden wanneer hij nog wel mee zou doen. En, zo was de verklaring, naar het publiek toe zou een diskwalificatie niet uit te leggen zijn.
Ik was al ontzettend zenuwachtig en probeerde me te focussen. Maar deze discussie bracht me terug in een zwak punt; Winter 2015 Saas-Fee. Ik miste op een haar de finale van de Worldcup. Want ik was te laat in de isolatie. Geen discussie mogelijk. Ik mocht niet klimmen.
Wat ik toen voelde; kwam weer terug, best een slechte timing voor die gevoelens.
Picture: Tim during his climb. By Zout Photography.
Ik probeerde rustig op te warmen, keer rustig rond, volgde gesprekken, ging zelf gesprekken aan. Focus verleggen. En het lukte best aardig.
Voor de route-preview wilde ik m’n boekje en pen meenemen. Nikki wees me erop dat dat niet mocht. Het verbaasde me, nooit geweten dat dat niet mocht en ik dacht de regels toch aardig te kennen. Voor de zekerheid nam ik m’n boekje maar niet mee. Het bracht me in de war. Alweer.
Route lezen; wat zag het er makkelijk uit! 7b? Niet echt heel mooi, alles uit balans, rare voettreden.
Achteraf intekenen ging voor geen meter.
Ik boulderen warm in de iso en probeerde positief te blijven.
Totdat ik aan de beurt was.
Loek zekerde, fijn, die kon ik vertrouwen.
Als intro hield de speaker een heel verhaal. Ik vind hem niet zo aardig (vertrouw hem niet echt, door wat dingen de hij in het verleden heeft gedaan). Z’n verhaal vond ik bij voorbaat al irritant.
Zwaaide naar het publiek. Keek omhoog, zette m’n doel: voorbij die twee modules in het einde. En startte.
In the start of the route. With belayer Loek. Photo: Zout Photography.
M’n idee was snel te klimmen. Maar meteen bij de eerste bewegingen voelde het raar, anders dan ik verwacht had. Andere grepen, vreemde grepen.
Het alleen kunnen klimmen in één specifieke klimhal op zo goed als één wanddeel met altijd dezelfde grepen had niet geholpen…
M’n onzekerheid groeide naar mate ik verder klom. Elke greep kneep ik aan gort. Veel te krampachtig klom ik pas na pas.
Net boven de ronde module bedacht ik ‘rust, even rust, armen schudden, en dan pas verder, even een nieuwe focus’. Maar ik was al te ver in m’n zenuwen. Bij de beweging naar de rust verloor ik m’n lichaamsspanning. Die spanning die ik de hele dag had en juist nú nodig had was in één keer weg. Kwijt.
Ik viel. Ik faalde.
Dat was het. Die paar minuten waarin ik de kans had te laten zien wat ik kon, kon ik het niet.
In m’n hoofd vertaalde dat naar: ik kan het niet.
Talking to myself to move on and shut up with the thoughts. Photo by Zout Photography.
Compleet teleurgesteld zat ik daar, keek naar de andere klimmers. Hoe Aniek wél naar de top klom en Nikki ook.
Daar stond ik dan. Als zevende.
‘Maar je stáát er wél’ is wat ze dan zeggen. ‘Dat heb je toch goed gedaan’.
Nee. Niet als je een ander plan in je hoofd hebt.
Als je je plan niet haalt, dan heb je het niet gehaald. Dat ken je zelf vast ook wel. Je plan is om naar Spanje op vakantie te gaan maar onderweg gaat je auto stuk. Dan voelt dat niet als ‘ah, maar je hebt het wel geprobeerd’, toch?
Die auto was nu even ik. Spanje was de route.
Terug naar vandaag, 3 januari 2016.
Dat voelt: kut.
Ja.
Ik leef voor het klimmen, als passie, sport, en nog veel meer.
Om dat te kunnen behouden is presteren nodig. Zonder prestatie geen sponsoring, geen ondersteuning, geen excuus om niet full-time te werken en in het ‘verplichte’ Nederlandse stramien te moeten zitten.
Ik wil daar niet in. Klimmen is mijn Joker, mijn Escape, mijn excuus, verslaving, sport, alles. En dag wil ik graag zo houden, maar hoe?
NK Sportklimmen
Taking a look at the moves (route-preview). Picture by Sytse van Slooten.
Looking back at the final route after my failed attempt together with friend and great supporter Rutger. Picture by Sytse van Slooten.
Picture: Tim during his climb. By Zout Photography.
Ik probeerde rustig op te warmen, keer rustig rond, volgde gesprekken, ging zelf gesprekken aan. Focus verleggen. En het lukte best aardig.
Voor de route-preview wilde ik m’n boekje en pen meenemen. Nikki wees me erop dat dat niet mocht. Het verbaasde me, nooit geweten dat dat niet mocht en ik dacht de regels toch aardig te kennen. Voor de zekerheid nam ik m’n boekje maar niet mee. Het bracht me in de war. Alweer.
Route lezen; wat zag het er makkelijk uit! 7b? Niet echt heel mooi, alles uit balans, rare voettreden.
Achteraf intekenen ging voor geen meter.
In the start of the route. With belayer Loek. Photo: Zout Photography.
Talking to myself to move on and shut up with the thoughts. Photo by Zout Photography.
Related