Finally after 2 years on our way again. fresh grip tape and picks sharpened. Letās see what COVID did to the European iceclimbing.. A super cool new development for us is that we are on our way in a EV. Our first electric ā”ļø iceclimbing competition Real connections borrowed us Martijnās car š¤©. View this post on Instagram A post shared by Marianne van der Steen (@verticalmarianne) Its much better than driving our old van smoking diesel fumes on the way. Fast charging instead of expensive Diesel is the way forward š Verslag Marianne: View this post on Instagram A post shared by Marianne van der Steen (@verticalmarianne) Waar ik bang voor was werd waarheid. Wat ik had is vergane glorie. Ik ben niet meer zo sterk, fit en mis de handigheid in beweging.Voor het eerst klim ik geen finales in een EU cup. Te veel dingen gingen er mis. Al het reizen, al die tijd die ik er tussen alles door in geĆÆnvesteerd heb leidde tot niks. Goed, en nu weet ik prima hoe ik iemand anders positief verder kan helpen.Bijvoorbeeld:- ach, dit was de eerste wedstrijd de volgende ben je beter voorbereid – je had pech in de eerste route, de tweede deed je wel goed- misschien is het nu verloren, maar als je blijft trainen wordt je vanzelf weer beter- met alles wat je elke dag te doen hebt is het al heel knap dat je hier staatJa. Leuk. Maar als ik heel kritisch kijk weet ik dat het niet waar is.Twee weken geleden kreeg ik mān rechter arm een dag na mān training opeens niet meer omhoog. Het deed te veel pijn. Een dag later lukte het me niet eens om aan te kleden. Op dag drie nam ik voor het eerst in jaren een ibuprofen. Uiteindelijk vond ik een fysio. Want de dokter zag er geen prio in. Was het gescheurd? Verrekt? Ontstoken? Ik had het gevoel dat ik me lichaam niet meer kende.Langzaam herstelde het en nu, vandaag, voel ik mān andere schouder, al voor ik begon aan mān eerste klim.Mān fysio vroeg; is er iets anders dit jaar? Heb je misschien meer stress?Ik bleef stil bij de vraag want ik wist het antwoord veel te goed. Een rechtszaak tegen ons, wonen in onze camper, ons huisje dat we niet af kunnen bouwen, moeten werken omdat ik een jaar niet heb kunnen werken waar ik normaal in de winter alleen maar klim, en nog niet genoeg financiĆ«n om rond te komen of een trainer te betalen. En dan nog allerlei kleine dingenā¦ Stress? Ik ontkende het. Maar weet wel beter. Nachten wakker waarin ik echt niet weet hoe ik overal een balans in kan brengen. De eerste route. Opgewarmd, het voelde okĆ©-ish. Niet perfect. Maar ik had wat positiefs in mān hoofd. Dat heb ik nodig. Hoppa, bijl in je greep, ik trek me op en ben onderweg. Zijgreep, ondergreep, schouder pas, ā¦ Marianne hoor ik ergens zachtjes. Maar tegelijk hoor ik Dennis ākom opāāMarianne you have to come downā.Huh? De hoofdjury vertelt me dat ik niet gestart ben met twee bijlen op de eerste greep. Ik kan het me niet eens herinneren hoe ik startte. In verwarring weet ik een ding: ik mag opnieuw beginnen. Dus dat doe ik dan maar.Niet alle grepen zijn even makkelijk, soms moet je gewoon rustig bewegen om er niet vanaf te glijden. Echt snel klimmen is er dus niet bij. Time-out. Bij de een-na-laatste greep. Teleurgesteld kom ik beneden. Nog nauwelijks bewust van wat er nu mis ging. Maar wel realiserend: als ik deze makkelijke route niet top, haal ik geen finales.Wachten tot ik de tweede kwalificatie mag klimmen. Onzeker. Ik zorg dat mān hartslag weer omhoog gaat. Ik ben misselijk, alsof ik moet overgeven. Heb ik wat verkeerds gegeten? Of zijn het zenuwen?In het draaien, klimmen en springen begin ik mān linker schouder opeens te voelen. Over mān sleutelbeen heen. Raar. Het steekt.Echt negeren kan ik het niet maar veel keus heb ik ook niet.Ik start met twee bijlen in de eerste greep, klim soepel, voor mijn gevoel, door de eerste passen. Tot de grote uitdaging. Halverwege de wand zit een āfloaterā. Vanaf een goede greep is het idee om de ondergreep te pakken. Maar de greep is zo slecht dat je niet zo even de kop van de bijl op spanning tegen de wand kan plaatsen. Je bijl āfloatā dus ondersteboven. Om je lichaam bij de wand te houden moet je alles aanspannen.Een pas die we vaak oefenen thuis. Ik probeerde. En elke keer wanneer ik ām had lukte het niet hoog genoeg te komen om spanning te kunnen zetten. Langzaam verloor ik kracht. Niet zozeer mentaal, maar fysiek. Ik wilde wel, maar hoe? Nog een keer, nog hoger mān voeten. De half afgebroken greep zag er gewoon rot uit. Terug, nog een keer, voeten hoger. Meer opzijā¦Hoe dan?! OkĆ©, zo ver is de volgende niet. Kan ik dan de pas overslaan misschien? Wat kan er gebeuren? Dat ik mān punt breek in deze greep. Nah, dat is dan maar zo. Zal ik het doen? Niemand deed dat tot nu toe. Ik ging. Haalde net niet. Nog een keer. Hop. En had ām! OkĆ©, snel door, pas na pas. Maar al snel had ik een time-out. Uit. Ik wist dat dit het wasā¦Eenmaal geklommen dacht ik na; maar het is toch vrij oneerlijk om iemand zo lang door te laten klimmen en dan te vertellen dat je opnieuw moet? Dus ik vraag het aan de jury. Tja, het was natuurlijk mijn fout om niet met twee bijlen in de start greep te beginnen. – gekke regel overigens die ook wel eens anders is geweest of dat de grepen blauw gemarkeerd moesten zijn zodat je precies ziet dat dat je start is -Ok. Dus dat ga ik niet winnen met een officieel protest? Waarschijnlijk niet.Maar ik dacht ook: als ik er nu niet alles aan doe ga ik altijd met de vraag blijven: what if? Van het Spaanse team leende ik ā¬45,- en zelf hadden we nog ā¬55,- een achtste van mijn maandelijkse salaris. Heb ik dat er voor over? Misschien. Ik schreef mijn protest brief. En legde het voor.Meteen begon de discussie. Ik wilde er niet bij zijn. Ging zitten. Op een bankje. In mān āNederlandā outfit. Ik wilde alles uit doen. In een anonieme outfit verder. Ik schaamde me. Niet veel later kwam de jury terug. Ik heb goed nieuws en slecht nieuws: je krijgt je geld terug. Je hebt gelijk. Maar zelfs als ik tien seconden toevoeg en je daardoor TOP zou geven zou je negende worden. En niet de finales halen. Dus we laten het zo staan. Gek toch, want TOP in een tweede poging geeft dus zo veel minder punten dat ik niet eens met het toch wel aardige resultaat van de andere route (beter dan de nummers 10, 9, 8, 7, 6) Wat ik had moeten doen was niet opnieuw starten maar meteen een ātechnisch incidentā aanvragen zo adviseerde ze me later. Dan hadden ze er naar gekeken en had ik een volledige nieuwe poging gehad. In alle haast was ik daar echt niet mee bezig, noch anderen aan de zijlijn. Niemand riep nog. Later welā¦maar niet bij de eerste (tweede) klimmer.Tja. Moet ik nou boos worden? Verdrietig? Ik maakte de fout door verkeerd te starten. Had geen flauw idee hoeveel tijd ik nog had, ik was de tweede klimmer die startte, niemand lette al op de tijd. Niemand had al routine. Dat. In combinatie met de tweede route, die ik toch echt niet heel geweldig deed, maakte me niet goed genoeg. Al die tijd die het kostte om hier te komen. De auto die we mochten lenen, al die trainingen, alles. Voor niks. Voor competitie vulling. Mijn kansen om dit seizoen nog in de top drie te eindigen zoals afgelopen jaren zijn nu al voorbij. Elfde. Niet eens top tien. Related
EU cup 2021 Bern
Finally after 2 years on our way again.
fresh grip tape and picks sharpened. Letās see what COVID did to the European iceclimbing..
A super cool new development for us is that we are on our way in a EV. Our first electric ā”ļø iceclimbing competition
Real connections borrowed us Martijnās car š¤©.
Its much better than driving our old van smoking diesel fumes on the way. Fast charging instead of expensive Diesel is the way forward š
Verslag Marianne:
Waar ik bang voor was werd waarheid. Wat ik had is vergane glorie. Ik ben niet meer zo sterk, fit en mis de handigheid in beweging.Voor het eerst klim ik geen finales in een EU cup. Te veel dingen gingen er mis. Al het reizen, al die tijd die ik er tussen alles door in geĆÆnvesteerd heb leidde tot niks. Goed, en nu weet ik prima hoe ik iemand anders positief verder kan helpen.Bijvoorbeeld:- ach, dit was de eerste wedstrijd de volgende ben je beter voorbereid – je had pech in de eerste route, de tweede deed je wel goed- misschien is het nu verloren, maar als je blijft trainen wordt je vanzelf weer beter- met alles wat je elke dag te doen hebt is het al heel knap dat je hier staatJa. Leuk. Maar als ik heel kritisch kijk weet ik dat het niet waar is.Twee weken geleden kreeg ik mān rechter arm een dag na mān training opeens niet meer omhoog. Het deed te veel pijn. Een dag later lukte het me niet eens om aan te kleden. Op dag drie nam ik voor het eerst in jaren een ibuprofen. Uiteindelijk vond ik een fysio. Want de dokter zag er geen prio in. Was het gescheurd? Verrekt? Ontstoken? Ik had het gevoel dat ik me lichaam niet meer kende.Langzaam herstelde het en nu, vandaag, voel ik mān andere schouder, al voor ik begon aan mān eerste klim.Mān fysio vroeg; is er iets anders dit jaar? Heb je misschien meer stress?Ik bleef stil bij de vraag want ik wist het antwoord veel te goed. Een rechtszaak tegen ons, wonen in onze camper, ons huisje dat we niet af kunnen bouwen, moeten werken omdat ik een jaar niet heb kunnen werken waar ik normaal in de winter alleen maar klim, en nog niet genoeg financiĆ«n om rond te komen of een trainer te betalen. En dan nog allerlei kleine dingenā¦ Stress? Ik ontkende het. Maar weet wel beter. Nachten wakker waarin ik echt niet weet hoe ik overal een balans in kan brengen. De eerste route. Opgewarmd, het voelde okĆ©-ish. Niet perfect. Maar ik had wat positiefs in mān hoofd. Dat heb ik nodig. Hoppa, bijl in je greep, ik trek me op en ben onderweg. Zijgreep, ondergreep, schouder pas, ā¦ Marianne hoor ik ergens zachtjes. Maar tegelijk hoor ik Dennis ākom opāāMarianne you have to come downā.Huh? De hoofdjury vertelt me dat ik niet gestart ben met twee bijlen op de eerste greep. Ik kan het me niet eens herinneren hoe ik startte. In verwarring weet ik een ding: ik mag opnieuw beginnen. Dus dat doe ik dan maar.Niet alle grepen zijn even makkelijk, soms moet je gewoon rustig bewegen om er niet vanaf te glijden. Echt snel klimmen is er dus niet bij. Time-out. Bij de een-na-laatste greep. Teleurgesteld kom ik beneden. Nog nauwelijks bewust van wat er nu mis ging. Maar wel realiserend: als ik deze makkelijke route niet top, haal ik geen finales.Wachten tot ik de tweede kwalificatie mag klimmen. Onzeker. Ik zorg dat mān hartslag weer omhoog gaat. Ik ben misselijk, alsof ik moet overgeven. Heb ik wat verkeerds gegeten? Of zijn het zenuwen?In het draaien, klimmen en springen begin ik mān linker schouder opeens te voelen. Over mān sleutelbeen heen. Raar. Het steekt.Echt negeren kan ik het niet maar veel keus heb ik ook niet.Ik start met twee bijlen in de eerste greep, klim soepel, voor mijn gevoel, door de eerste passen. Tot de grote uitdaging. Halverwege de wand zit een āfloaterā. Vanaf een goede greep is het idee om de ondergreep te pakken. Maar de greep is zo slecht dat je niet zo even de kop van de bijl op spanning tegen de wand kan plaatsen. Je bijl āfloatā dus ondersteboven. Om je lichaam bij de wand te houden moet je alles aanspannen.Een pas die we vaak oefenen thuis. Ik probeerde. En elke keer wanneer ik ām had lukte het niet hoog genoeg te komen om spanning te kunnen zetten. Langzaam verloor ik kracht. Niet zozeer mentaal, maar fysiek. Ik wilde wel, maar hoe? Nog een keer, nog hoger mān voeten. De half afgebroken greep zag er gewoon rot uit. Terug, nog een keer, voeten hoger. Meer opzijā¦Hoe dan?! OkĆ©, zo ver is de volgende niet. Kan ik dan de pas overslaan misschien? Wat kan er gebeuren? Dat ik mān punt breek in deze greep. Nah, dat is dan maar zo. Zal ik het doen? Niemand deed dat tot nu toe. Ik ging. Haalde net niet. Nog een keer. Hop. En had ām! OkĆ©, snel door, pas na pas. Maar al snel had ik een time-out. Uit. Ik wist dat dit het wasā¦Eenmaal geklommen dacht ik na; maar het is toch vrij oneerlijk om iemand zo lang door te laten klimmen en dan te vertellen dat je opnieuw moet? Dus ik vraag het aan de jury. Tja, het was natuurlijk mijn fout om niet met twee bijlen in de start greep te beginnen. – gekke regel overigens die ook wel eens anders is geweest of dat de grepen blauw gemarkeerd moesten zijn zodat je precies ziet dat dat je start is -Ok. Dus dat ga ik niet winnen met een officieel protest? Waarschijnlijk niet.Maar ik dacht ook: als ik er nu niet alles aan doe ga ik altijd met de vraag blijven: what if? Van het Spaanse team leende ik ā¬45,- en zelf hadden we nog ā¬55,- een achtste van mijn maandelijkse salaris. Heb ik dat er voor over? Misschien. Ik schreef mijn protest brief. En legde het voor.Meteen begon de discussie. Ik wilde er niet bij zijn. Ging zitten. Op een bankje. In mān āNederlandā outfit. Ik wilde alles uit doen. In een anonieme outfit verder. Ik schaamde me. Niet veel later kwam de jury terug. Ik heb goed nieuws en slecht nieuws: je krijgt je geld terug. Je hebt gelijk. Maar zelfs als ik tien seconden toevoeg en je daardoor TOP zou geven zou je negende worden. En niet de finales halen. Dus we laten het zo staan. Gek toch, want TOP in een tweede poging geeft dus zo veel minder punten dat ik niet eens met het toch wel aardige resultaat van de andere route (beter dan de nummers 10, 9, 8, 7, 6) Wat ik had moeten doen was niet opnieuw starten maar meteen een ātechnisch incidentā aanvragen zo adviseerde ze me later. Dan hadden ze er naar gekeken en had ik een volledige nieuwe poging gehad. In alle haast was ik daar echt niet mee bezig, noch anderen aan de zijlijn. Niemand riep nog. Later welā¦maar niet bij de eerste (tweede) klimmer.Tja. Moet ik nou boos worden? Verdrietig? Ik maakte de fout door verkeerd te starten. Had geen flauw idee hoeveel tijd ik nog had, ik was de tweede klimmer die startte, niemand lette al op de tijd. Niemand had al routine. Dat. In combinatie met de tweede route, die ik toch echt niet heel geweldig deed, maakte me niet goed genoeg. Al die tijd die het kostte om hier te komen. De auto die we mochten lenen, al die trainingen, alles. Voor niks. Voor competitie vulling. Mijn kansen om dit seizoen nog in de top drie te eindigen zoals afgelopen jaren zijn nu al voorbij. Elfde. Niet eens top tien.
Related