Alweer een lang verhaal (sorry) Want in drie dagen gebeurde er meer dan normaal in een hele maand.
In de app zien we dat de motor ook echt steeds warmer wordt. Het is niet de sensor die het verkeerd aan geeft, hij is warm. Te warm voor een moderne TDI. Maar hoe kan dat dan?
We gaan alles af, koelwater ontlucht, draait de pomp misschien verkeerd om? De radiator is gloednieuw dus dat kan het niet zijnā¦
Onderweg zien we een lifter staan. Lifters gaan altijd mee. We zien dat het Milan is, een van de Franse klimmers. Jonge gast die op school zit in Moutiers, het stadje onder Champagny.
Hij spreekt als jonge Fransoos echt goed Engels. Dus we kunnen leuke gesprekken voeren. Over zijn ouders. Zijn Hongaarse ijsklim moeder en Franse ijsklim vader. Allebei voormalige Worldcup klimmers. Elkaar op die manier ontmoet en nu doet hun eigen zoon dus mee met de Worldcup. Hoe gaaf is dat!
Ondertussen wordt de motor op het steile weggetje nog warmer, maar we zijn er. Dus voor nu maakt het even allemaal niet meer uit.
We zien iedereen weer bij de inschrijving, kletsen met elkaar, maken grapjes over de sticker die we verdienen op onze helm: verloren bagage club. En betalen. Dit keer geen ā¬50,- maar twee keer dat bedrag. Voor het speedklimmen moeten we ook ā¬50,- betalen.
Dat gaat mān duurste stukje ijsklimmen ooit worden. Een aantal klimmers besluiten om niet mee te doen, want ā¬50,- bovenop alle andere kosten voor een discipline waarvan ze weten dat ze niet gaan winnen, is ze te veel. Ik snap het, maar pijnlijk is het wel. Zo belemmer je de ontwikkeling van de sport vind ik.
Plus, voor veel landen (waaronder Nederland) geldt een kampioenschap alleen als meetpunt voor ondersteuning. Vanuit het NOC wordt daar alleen naar gekeken. Dit is naast de Worldcup ook het Europees kampioenschap. Dus een meetpunt.
Met nu maar 15 deelnemers bij de vrouwen halen we het quotum lang niet. Zelfs als ik win is het niks waard. Voor Olga bijvoorbeeld zou het 18 moeten zijn, pijnlijk om zo het net niet te halen terwijl de dames er wel zijn.
Voor de wedstrijd is er de briefing. Over specifieke regels, de jury wordt geĆÆntroduceerd, je krijgt je startnummer (een plastic velletje met een onduidelijk zwart nummer dat je met speldjes op je shirt moet pinnen) en er is ruimte om vragen te stellen.
En vragen hebben we.
Niet iedereen is even assertief hierin, of kent de regels niet goed genoeg om de contradicties te zien.
De hoofdjury, in dit geval uit Iran, had een kleine standaard presentatie waarbij de basis regels werden uitgelegd. Zoals dat je je hand op je ijsbijl mag doen maar niet je pols of je arm of je been, dat rode lijnen niet overschreden mogen worden.
Bam: eerste vraag. Mag je de rode lijn aanraken? Nee. Oh, maar als je ām niet gebruikt?
En een rode greep mag dan ook niet aangeraakt worden? En wat nu als het deze Intellect [een specifieke greep noemend] is? En is deze greep rood? Of is dat oranje, of bruin? En mag je je touw op je ijsbijl hangen om te clippen? En wat als je valt wanneer het touw aan je ijsbijl hangt?
Olga, Dennis en ik overspoelden de jury met vragen. En vooral ook daarin de tegenstrijdigheden ten opzichte van de vorige wedstrijd in Korea. Daar mocht je wel je touw op je ijsbijl hangen. Want de jury aldaar vond het niet onveilig.
En dan over de tijden, gaat het speedklimmen weer uitlopen? Waarom betalen we dubbel wanneer je meedoet aan lead en speed en is dat alleen hier? Hoe zit het met de finales wanneer je Europeaan bent, is er een extra quota zodat je als Europeaan ook een finale kan klimmen? En zo nee, waarom niet?
We hadden zo veel vragen en kregen antwoorden die we niet verwachtten.
Na de presentatie van alle atleten in het dorp gingen we met de camper omhoog. We konden gratis staan bij de Langlaufpiste verderop dankzij de organisatie van de wedstrijd. We konden geen appartement meer boeken want een maand van te voren hadden ze opeens de begindag van de wedstrijd veranderd naar een dag eerder. We klimmen nu opeens op vrijdag en zaterdag in plaats van zaterdag op zondag. Hoe het precies zit weten we niet. Van de ene kant hoorden we dat ze de dag veranderd wilden omdat zondag de āwissel dagā is in alle appartementen in het ski dorp dus dat niemand dan kan komen kijken. Van de andere kant hoorden we dat de datum altijd al vrijdag&zaterdag was en dat de UIAA dit fout had gecommuniceerd naar ons.
Hoe dan ook was het voor veel mensen een issue. Die vrijdag waren er overal in Frankrijk stakingen, zelfs grenzen waren gesloten, vluchten geannuleerdā¦dat met een dik pak sneeuw.
Onze bus haalde het op tijd, maar tientallen mensen hadden opeens geen vlucht of stonden aan een dichte grens of tunnel.
Later op de avond kregen we de videoās van de routes gemaild. En een statement (zie foto).
Wanneer je een rode rand op een greep aanraakte maar niet gebruikte dan zou je niet gediskwalificeerd worden.
Een pijnlijk statement. Als dit de regel was op de World Championships vorig jaar dan had ik nu derde van de wereld geweest. Maar nee, ik werd gediskwalificeerd omdat ik een greep met een rode markering aangeraakt had, waarvan ik van onderaf niet eens kon zien dat het rood wasā¦
Dit soort wisselingen in jurering is niet goed voor de sport. Ik vind dat er door het jaar heen eenheid moet zijn. Inzichten kunnen veranderen, maar niet tijdens het seizoen. Net als het touw over je bijl. Gevaarlijk, maar het mocht dus het kan deel van je training geweest zijn om dat toe te passen, en dan nu opeens niet meer? Rode lijnen, aanraken, overheen, precies op de rode lijn staan, wel of niet?
Een jurylid zei tijdens de halve finale in de isolatie opmerkelijk genoeg dat als het eenmaal olympisch zou zijn alle protesten en regels er niet meer toe zouden doen, dat het media en livestream belangrijker zou zijn dan de regels. Ik zei meteen dat ik het er niet mee eens ben en noemde voorbeelden van allerlei andere sporten waarin regels juist steeds nauwkeuriger nageleefd worden zoals de VAR met voetbal. Hij liep weg, ging de conversatie niet aan.
Zoals wel vaker. Hij was ook de man die mij jaren geleden in Denver onterecht diskwalificeerde, ik belandde in een behoorlijk depressieve periode (dat durf ik nu, jaren later pas op te schrijven) Want het stukje diskwalificatie had een lange nasleep, als ik mijn post over wat er gebeurde niet offline zou halen zou ik nooit meer mee mogen doen met wedstrijden zo vond de verantwoordelijke binnen de NKBV toen. Ik werd dubbel gestraft. Er had iemand vanuit de UIAA een brief gestuurd naar de NKBV over wat ik had gedaan. De brief heb ik nooit mogen zien. Maar in het gesprek kwamen talloze onwaarheden naar voren. Iemand (dit betreffende jury lid??) probeerde iets te redden, een stuk politiek (??) ten koste van mij. Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik zeker wist dat ik wel met wedstrijden mee mocht doen. Bijna een jaar in een onzekerheid waarvan ik de oorzaak nog steeds niet begrijp.
Het heeft me getekend, en mijn vertrouwen in de organisaties behoorlijk gekrenkt.
Zulke zaken zouden niet mogen gebeuren. Maar, na 13 jaar worldcups klimmen heb ik het gevoel dat het juist vaker voorkomt dan minder vaak. Ik kom hier later op terug, want deze wedstrijd verliep ook niet zonder slag of stoot wat betreft klimmen en jureren.
Ondertussen waren twee klimmers van het Engelse team nog steeds onderweg. De grens was dicht, hun huur auto ging stuk, hun vlucht was gecanceld. Man was een cluster fuck up. Ze zouden nog net voor het einde van de kwalificaties aan komen.
Maar ondanks alle pogingen die we deden, ze mochten niet meer meedoen, want ze waren te laat voor hun beurt.
Het voelde als dubbel verlies. Ze konden er echt niks aan doen, en dat alles omdat ze geen andere vlucht meer konden krijgen toen ze hoorden daybed wedstrijd een dag eerder zou zijn. Zo zuur allemaalā¦
Over de eerste dag heb ik al een stukje geschreven. Het was voor zowel Dennis als mij succesvol. Beide in de halve finales.
Dus na het klimmen in de ochtend snel terug naar de camper, veel eten, slapen, honden uitlaten en zorgen dat alles scherp is voor deel twee. De halve finale die avond.
Het was koud, nog steeds -16Ā°C en het werd alleen maar kouder. Ik besloot toch maar een trui over mān wedstrijdshirt te dragen.
In de isolatie was het of heel warm of kreeg je een soort koolmonoxide vergiftiging van de grote blower die de uitlaatgassen mee naar binnen blies. Alsof we weer in China waren, waar ze de kachelpijp van de kolennkacheltjes af gehaald hadden in de isolatie tent
Nog beter opwarmen dus.
We liepen uit. Want de routes waren nog niet klaar. Ze hadden wat technische problemen.
Ik vroeg me af wat mijn klimtijd zou zijn. Hoeveel minuten ik over een route mocht doen. Dan kon ik uitrekenen over hoeveel minuten ik moest gaan opwarmen.
Ik wilde het vragen aan de jury meneer (de man die ik al eerder benoemde). De andere man was net begonnen met bellen. Terwijl ik het vroeg draaide de jury weg, en stak zān hand uit als stop teken, recht in mijn gezicht. Net als hij deed in Denver, maar toen schreeuwde hij in mijn gezicht dat hij me nooit meer wilde zien.
Nu alleen de hand. Dennis zat aan de tafel en zag het gebeuren.
Verbaasd liep ik weg. Flikker ook maar op, lul, dacht ik, we lachten, want dit was wel behoorlijk rare communicatie vinden we. Anderen zagen het ook, what the fuck was that vroeg een van de klimmers.
Pas veel later kon ik de klimtijd vragen. Voor de zekerheid had ik maar was wat opgewarmd. Gegokt hoeveel tijd we zouden hebben. Ik hou niet van gokken als het om zo iets belangrijks gaat.
Dennis klom later en had echt pechā¦ laat ik zeggen; hij liet zich āopfokkenā door de gehaaste organisatie.
Tuurlijk, hij had met zijn ervaring beter moeten weten.
Ik had het niet kunnen zien want stond tussen het publiek. Coaches hebben geen specifieke aangewezen plek (zoals bij sportklimmen) dus kan je nooit echt goed je atleet sturen en aanmoedigen. Gelukkig kan ik met mijn harde schelle stem die boven iedereen uit komt dus de tijd kon ik wel schreeuwen. Maar ja, ik kon niet roepen dat hij rustig aan moest doen. Ademhalen. Even twee seconden wachten tot hij zou instappen. Maar hij werd opgedrongen er meteen in te stappen. Had zān handschoenen nog nauwelijks aan.
Zo slechtā¦ ze liepen achter, dat kon niet want die ā¬20.000,- kostende livestream kon niet uitlopen.
Ik haalde net de finales met een achtste plaats. Sommige deelnemers die op de vorige wedstrijd top waren stonden er nu niet bij, een aantal die het beduidend slechter deden in Korea stonden er wel bij in de finales. Beetje gek contrast. Maar wat ik wel zag is dat de Koreaanse klimster er met kop en schouders boven stond. Zo veel efficiƫnter en sterker dan iedereen.
Het was koud. Ons drinkwater was alweer bevroren door de kachel die niet lekker wilde werken in de kou en de hoogte. Gelukkig hadden we stroom maar de VictronConnect zag de accu als loodaccu. Alleen met een computer konden we die storing veranderen. Sta je dan in Champagny-le-Haut met -20Ā°C en een niet goed werkende accu omdat de omvormer een storming heeftā¦en dus geen drinkwater.
De volgende ochtend speed. Om 07:00uur moesten we al opwarmen. Om 08:00uur zou alles beginnen. Om 09:00 begon het pas echt. Want om 07:00uur hing er nog niet eens een touw.
Ik besloot een keer op te warmen, een keer te klimmen in plaats van de vijf of meer keer.
Energie sparen voor de finales later op de dag. Er zat bijna twee uur tussen de eerste (warm-up) en de tweede keer speed klimmen.
Ik klom safe, ietsje langzaam en was met 22 seconden boven.
Prima.
Ik bleef nog even naar Dennis kijken. Hij had pech. In zān eerste run trokken ze het touw te langzaam in, het zwiepte en zat achter zān bijl. Hij had maar 11 seconden. Langzaam, voor zijn doen.
Zān tweede run gleed hij weg in het ijs. Pure pech. Het ijs veranderd constant, nu dus ook. Hij had precies de pech dat bij hem het ijs brak. Weer 11 seconden. Te langzaam voor de finales, waar hij 10 seconden voor nodig had.
Zo zondeā¦dat het op zoān pech/geluks element aankomt.
Ondertussen hakte Henri (uit Finland) zān ijsbijl in zān been. Later nog iemand, en iemand haalde zān arm open.
Alsof je met vers geslepen vleeshaken een gok spelletje doet.
Ijs kan altijd breken, helemaal als je zo snel mogelijk wil gaan heb je daar minder controle over. Schiet je bijl weg dan zit ie zo in je been. Hou je je bijlen te dicht bij elkaar dan raak je je arm in plaats van je been. Overkruizen van je armen is dan ook echt een no-go. Beginnende klimmers zie je dat nog wel eens doen. Bij de beginnende klimmers zie je dan ook vrij veel verwondingen.
Ik vind dat iedereen verplicht bescherming moet dragen. Want, in zekere zin is dit een werk situatie. Je hebt gewoon PBM (PPE) [persoonlijke beschermingsmiddelen] nodig. Een slager heeft toch ook een dik schort aan en een speciale snij handschoen, iemand die nagels in hout staat te schieten doet toch ook veiligheidsschoenen aan, als je met een slijptol werkt doe je ook een bescherm-bril op.
Als je aan schermen doet heb je ook een heel dyneema pak aan, zelfde geldt voor schaatsen, ijshockey, boogschieten enz.
Ik draag aramide lange handschoenen, een bril, een snijvaste broek van dyneema, knie en scheen beschermers naast dat ik natuurlijk een helm op heb.
Ook de gordel zou wel anders mogen, zoals bij het speed sportklimmen, en automatisch zekeren zodat het touw een voorspelbare factor wordt.
We zijn het al jaren aan het promoten, maar nu moet het er toch maar eens van gaan komen. Voor het echt weer mis gaat (weer, ja weer, want het is wel eens goed mis gegaan lang geleden, dat weet niemand van de klimmers die nu meedoen).
Iets van een lange snijvaste broek met kniebeschermers, scheen beschermers, en harde bescherming op de dijbenen. En dan een zelfde soort systeem voor de armen en een bril of vizier.
We zouden het graag ontwikkelen samen met een fabrikant die al beschermende kleding maakt (tips zijn welkom).
Later kreeg Henri te horen dat hij niet meer mocht klimmen. Excuus: hij was geblesseerd en de lokale ehbo-er vond het niet erg verstandig was. De jury nam dat advies over. De ehbo-er is geen dokter, bizar dat zoān beslissing dan overgenomen wordt. Terwijl twee anderen die zich ook blesseerden wel verder mochten.
Als hij dus zān mond had gehouden had hij wel verder mogen klimmen. Zo zonde. Komt je helemaal vanuit Finland naar Frankrijk, wordt je er zo uitgegooid. Er was niks meer tergen te brengen.
Ondertussen hebben de Koreanen volledig volgeplakte schouders. Hinkelt de Iraanse klimmer vanwege het gat in zijn been na het speedklimmen in Korea, kan een andere klimmer een deel van zān hand niet gebruiken. Dat mag dan allemaal weer wel.
Na mijn klim (wat me een achtste plaats opleverde) ging ik snel naar de auto. Opwarmen, eten, slapen en kreeg ik zomaar nieuwe ijsbijl punten vanuit Rusland! Gouden punten. Echt heel tof. ā¬50,- per stuk (exclusief de titanium kammetjes), die van Dennis zijn ietsje anders, speciale prijs van ā¬40,- per stuk. We hadden nog maar een paar goede, leenden elkaars ijsbijlen continu. Niet echt handig maar nieuwe punten vanuit Rusland is toch lastig. Er is simpelweg geen enkele andere fabrikant ter wereld die zulke goede punten maakt. Wat de reguliere merken maken is gewoon niet bruikbaar op dergelijke technische wedstrijden.
De finales besloot ik nog wel met de oude te klimmen. Eerst even kijken of ik een dagje kan wennen aan de nieuwe.
Toevallig liep ik samen met Sunny naar de warme isolatie.
Vol met mensen zat het. Ze zaten allemaal te lunchen en zagen er verweerd, moe uit. Het was zo vol dat er geen plek was om te zitten.
Voor ons beide niet. Al had ik mijn eigen stoeltje meegenomen dus ik maakte wel plek. Maar opwarmen was onmogelijk in de krappe ruimte nu.
Sunny en ik vroegen wat de mensen er deden, en dat dit onze ruimte nu was.
De man was bot, sprak terug in het Frans dat hij hier altijd zat en nu dus ook.
En als ik hem weg wilde hebben ik het aan ādie mevrouwā moest vragen.
Met een glimlach maar serieus gezicht wendde ik me tot de vrouw twee stoelen verder. Non was het eerste wat er uit kwam.
Ik probeerde uit te leggen dat we nu geen plek hadden. Not my problem vertelde ze. Wow ok.
Ik ging naar Dennis, want dit ging nergens over en Dennis ging de jury halen. Weinig subtiel sommeerde de Iraanse hoofdjury de mensen allemaal weg te gaan. Ze weigerden. Het waren de honde-slede mensen, niks klimmers. En die lunchen daar altijd dus nu ook, vinden ze. De hele plek stonk naar vieze natte honden. De organisatie kon niet anders dan ze toestemming geven om daar te zitten vinden ze. Dus ze bleven zitten.
De plek die we nodig hadden kwam er niet. En de mensen bleven demonstratief lang zitten tot ver na het officieel sluiten van de isolatie (dan mag je er niet meer in of uit tenzij het jouw beurt is om te klimmen).
Er hing een ongemakkelijke spanning.
Ik was al snel aan de beurt want stond 7e. Buiten opwarmen.
Ergens had ik er niet zo veel vertrouwen in. Ach, ik ga toch niet winnen, had ik in mān hoofd zitten. Voordeel van de negatieve gedachte was dat ik nauwelijks zenuwachtig was. Nadeel: ik deed mān best niet.
Eenmaal aan de beurt klom ik twijfelend. Ik wilde wel, maakte de toch relatief zware passen maar bedacht me; ze klimmen me toch allemaal wel voorbij. Dus laat ik vooral voor zekerheid gaan en geen risico nemen. Zorgen dat ik mijn tijd uit klim.
Ik wist dat ik in de buurt van de top moest komen. Maar kreeg het niet in mān hoofd, in mān lichaam om snel te klimmen. Ik wist dankzij Dennis hoeveel tijd ik nog had. Maar bleef maar negatief.
Net had ik te weinig tijd voor die ene clip.
Achteraf bleek dat, wanneer ik die wel had, en alleen al de volgende greep aangetikt zou hebben ik op het podium zou hebben gestaanā¦
Ergens wel gaaf, ik was er zĆ³ dichtbij. Maar tegelijkertijd voelt het als een bevestiging: zie je wel, je kan het niet.
Soms kan mijn hoof dan zo negatief zijn. Dat wil ik helemaal niet, maar op zoān moment lukt het me nog steeds niet om het te veranderen. En na een coach (Michel Kleinjan) en een sport psycholoog die me totaal verpest hebben, heb ik er geen vertrouwen in om dat nog eens te proberen. Ook dit is weer iets dat ik nog nooit eerder heb durven opschrijven. Bang dat hij me nog een keer iets aan zou doen. Het is lang genoeg geleden vind ik, om het nu te durven benoemen.
Ik ben door zelf te oefenen er al veel beter in geworden, ben eerder bang dat het verslechterd door externe hulp.
Ik nam het livestream commentaar over van Dennis en zat in het piepkleine hokje op een laptop mee te kijken naar alle klimmers. In plaats van in het echt zag ik hoe Louna de wedstrijd won en hoe Sunny bijna perfect naar een eerste plaats ging. Een mooie show maar er waren ook wat gekke dingen.
En toen kwam het. De klimster die in Korea creatief was met haar notitie boekje was deze keer creatief met het touw. Terwijl ze aan een bijl hing, haar andere bijl in haar mond trok ze aan het touw om zichzelf hoger te krijgen voor de figure of four die ze maakte. Zo hoefde ze zichzelf niet aan een arm op te trekken. Super efficiƫnt maar het touw hoort niet bij de route. Het is geen wedstrijdje touwklimmen dus echt een no-go.
Ik had verwacht dat ze voor zo iets een diskwalificatie zou krijgen en maar de punten zou krijgen in de route tot het punt waar ze de fout maakte. Het was immers wel veel makkelijker om zo door te klimmen, helemaal als je al moe bent.
Maar haar resultaat bleef staan. Een andere klimster had haar voet in het gaas gezet, een deel van de wand waarvan gezegd was dat we het niet mochten gebruiken. Ze deed het toch. Maar ook zij kreeg er geen āstrafā voor. Ook een andere klimmer (allemaal van hetzelfde team) deed een dergelijke actie. Ook zij kwam er mee weg.
Als we de regels die vooraf opgesteld waren zouden aanhouden waren ze alle drie fiks veel lager geƫindigd. Ik zou dan vierde zijn, en derde op de Europese Kampioenschappen. Derde op dat grote meet moment.
Eimir zou tweede worden op de Worldcup, en eerste op de Europese kampioenschappen. Dus ze ging er voor. Eerst een verbaal protest. Want, als jullie jury een spelletje willen spelen, dan kunnen wij dat ook.
Kom maar op.
De jury beweerde dat de routebouwers gezegd hadden dat het metalen rek wat normaal ijs zou moeten bevatten nu ook gebruikt mocht worden.
Maar, in gesprek met de routebouwers kwamen we erachter dat ze dat nooit gezegd hadden en juist het tegenovergestelde vonden.
Samen gingen ze naar de jury. De categorie jury wilde er niks vanger verbale protest horen. Terwijl er expliciet gezegd was dat je voor een officieel protest eerst een verbaal protest kon indienen. De aanhouder wint, dus kregen ze toch de jury te spreken. Regels zijn regelsā¦ die vond dat er eerst officiĆ«le resultaten moesten komen. Dan heb je tien minuten de tijd om te protesteren. Als een gek schreef Eimir haar bevindingen op. Het stabiliseren danwel voortbewegen met niet toelaatbare delen van de constructie (zowel touw als wand).
Rob kwam aanlopen met de uitslag. Met een punaise prikte hij het op het houten hutje. Iedereen stond te dringen om het te zien.
āNow you can appeal the crap out of itā waren zān woorden. Ik moest lachen.
Ok. Ongewijzigd. Daar ging ze dan, met ā¬100,- naar de jury.
Eimir werd terug geroepen naar de jury. Ze moest kiezen waar ze een appeal (protest) tegen indiende want had te veel punten.
Maar zo vond de jury, moest voor ieder geval een individueel protest indienen.
Ze koos. Keuze die onmogelijk is maar ze toch moest maken. Nog meer wachten. Na lang wachten (misschien wel meer dan tien minuten) kwam het nieuwe resultaat. Een meisje stond opeens onder mij. De andere twee meisjes bleven staan. Eimir had namelijk niet zelf kunnen zien wat het andere meisje deed.
En Eimir had haar ā¬100,- terug. Ze kreeg gelijk. Inmiddels was de protest tijd voorbij. Ze kon niks meer doen met de andere twee protesten. Ze werd geen Europees kampioen.
Het is triest, ontzettend triest dat het zo gaat. Voor het ene meisje dat wel gestraft werd. De andere twee die er (alweer) mee weg komen. Dat het klimmers tegen klimmers wordt. Een strijd onder deelnemers tegen elkaar. Dat het aankomt op regeltjes en welles/nietes of je wint of niet. Dat eerlijkheid zo ver weg raakt. Dat de jury de eigen regels vergeten lijkt te zijn.
Het meisje dat eruit gezet was voelde zich echt kut. Begrijpelijk. Daar sta je dan, met je goede klim, waar de andere twee net zo fout waren als jij. Misschien zelfs wel gewoon per ongeluk, in het moment, gefocust op de volgende greep, niet bewust van waar je benen eindigen, klimmend tegen de tijd.
Ze wilde bij het winnen van de eerste prijs voor de landen teams ook niet naar het podium komen. Ik snap het. Je voelt je bedrogen. Alsof je het niet waard bent.
Ik ken het gevoel maar wat goedā¦
Het was een beetje bitter om op dat podium te staan met de Europese team ranking. We werden derde. Ons twee-koppige team tegenover het grote team van Liechtenstein op de tweede plaats en de Zwitsers op de eerste plaats. Er was niet eens een medaille voor. De foto is de enige herinnering die ik er aan heb, het staat niet eens op de website.
Net als de fotoās, er zijn letterlijk geen fotoās van mij in de finale gepubliceerd. Alsof je er voor spek en bonen staat.
Geen feest. Geen warme ruimte om even na te praten.
De volgende dag liepen we naar de wand, ik zou niet gaan klimmen maar toen we het Poolse team zagen wilde Dennis toch ook wel speed oefenen. Ok, man, moet je doen.
Alleen al in zān warm-up run klom hij sneller dan gisteren. Negen seconden. Lekker danā¦als dat nou gisteren wasā¦
Het Japanse team was er ook. Ze hadden eindelijk hun bagage terug! Dus konden onze donsjas, fleece truien, handschoenen, sokken, schoenen, mutsen, shampoo, bestek en borden, mokken enzovoorts weer terug geven. Er was alleen een probleem. Er was een paar handschoenen kwijt geraakt. Enā¦er was een gat in een donsjas.
De eerste paar woorden kwamen nog wel ok over maar snikkend, huilend vertelde de lieve Haruko over de donsjas. Ze voelde zich zo ongelofelijk schuldig. Wist niet meer hoe ze het had. Het was niet haar fout, maar dat van haar team genootje.
Tuurlijk vind ik dit wel een beetje balen. Wel een beetje zuur. Leen je wat uit, gaat het stuk.
Maar gelukkig was het mijn oude zwarte donsjas en niet de nieuwe die eigenlijk voor Line bedoeld is.
En die handschoenen zijn best vervangbaar. Ze moest zo huilen, allebei, alle drie stonden ze daar. En ik had medelijden. Je tas kwijt, niet je eigen spullen, je eigen eten, en dan alles moeten lenen tot je ondergoed en sokken aan toe, en dan per ongeluk dit.
Arm kind.
Die jas ach, we sturen ām wel naar RAB die kunnen dat echt heel mooi repareren. En die handschoenen, in Chamonix kan je vast een paar nieuwe vinden voor weinig.
Ik ben gewoon zĆ³ blij dat we dit aan ze hebben kunnen uitlenen. Zo fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen. Iets voor iemand anders te doen. Dat is een gat in een oude donsjas meer dan waard.
Later die avond brengen ze alles terug. Gewassen en gevouwen en wel. We zitten met zān zevenen en de drie teckels in de camper. Het water werkt weer dus we zetten thee en hebben het over klimroutes en klimmen. Een gaaf moment om met een team dat woont aan de andere kant van de wereld zo intiem te kunnen delen. Onvergetelijk.
Na een lange wandeling met de honden bedacht ik me dat we twee dagen niet zouden kunnen klimmen omdat we de bus moesten gaan repareren. Dus toch maar even oefenen. Bleek de wand al dicht te gaan. Lekker dan, weer zoān typisch communicatie dingā¦
Ok, de mannen finale was nog vrij.
Zonder opwarmen met -18Ā°C deed ik mān schoenen aan, zwaaide een keer met mān armen en klom de route tot ver in het einde, onsight, zonder te rusten.
Ok, dat geeft dan wel vertrouwen. Misschien kan ik het toch wel een beetje.
Europees kampioenschap 2023 en Worldcup Champagny Frankrijk
*Met de Franse Slag*
Alweer een lang verhaal (sorry) Want in drie dagen gebeurde er meer dan normaal in een hele maand.
In de app zien we dat de motor ook echt steeds warmer wordt. Het is niet de sensor die het verkeerd aan geeft, hij is warm. Te warm voor een moderne TDI. Maar hoe kan dat dan?
We gaan alles af, koelwater ontlucht, draait de pomp misschien verkeerd om? De radiator is gloednieuw dus dat kan het niet zijnā¦
Onderweg zien we een lifter staan. Lifters gaan altijd mee. We zien dat het Milan is, een van de Franse klimmers. Jonge gast die op school zit in Moutiers, het stadje onder Champagny.
Hij spreekt als jonge Fransoos echt goed Engels. Dus we kunnen leuke gesprekken voeren. Over zijn ouders. Zijn Hongaarse ijsklim moeder en Franse ijsklim vader. Allebei voormalige Worldcup klimmers. Elkaar op die manier ontmoet en nu doet hun eigen zoon dus mee met de Worldcup. Hoe gaaf is dat!
Ondertussen wordt de motor op het steile weggetje nog warmer, maar we zijn er. Dus voor nu maakt het even allemaal niet meer uit.
We zien iedereen weer bij de inschrijving, kletsen met elkaar, maken grapjes over de sticker die we verdienen op onze helm: verloren bagage club. En betalen. Dit keer geen ā¬50,- maar twee keer dat bedrag. Voor het speedklimmen moeten we ook ā¬50,- betalen.
Dat gaat mān duurste stukje ijsklimmen ooit worden. Een aantal klimmers besluiten om niet mee te doen, want ā¬50,- bovenop alle andere kosten voor een discipline waarvan ze weten dat ze niet gaan winnen, is ze te veel. Ik snap het, maar pijnlijk is het wel. Zo belemmer je de ontwikkeling van de sport vind ik.
Plus, voor veel landen (waaronder Nederland) geldt een kampioenschap alleen als meetpunt voor ondersteuning. Vanuit het NOC wordt daar alleen naar gekeken. Dit is naast de Worldcup ook het Europees kampioenschap. Dus een meetpunt.
Met nu maar 15 deelnemers bij de vrouwen halen we het quotum lang niet. Zelfs als ik win is het niks waard. Voor Olga bijvoorbeeld zou het 18 moeten zijn, pijnlijk om zo het net niet te halen terwijl de dames er wel zijn.
Voor de wedstrijd is er de briefing. Over specifieke regels, de jury wordt geĆÆntroduceerd, je krijgt je startnummer (een plastic velletje met een onduidelijk zwart nummer dat je met speldjes op je shirt moet pinnen) en er is ruimte om vragen te stellen.
En vragen hebben we.
Niet iedereen is even assertief hierin, of kent de regels niet goed genoeg om de contradicties te zien.
De hoofdjury, in dit geval uit Iran, had een kleine standaard presentatie waarbij de basis regels werden uitgelegd. Zoals dat je je hand op je ijsbijl mag doen maar niet je pols of je arm of je been, dat rode lijnen niet overschreden mogen worden.
Bam: eerste vraag. Mag je de rode lijn aanraken? Nee. Oh, maar als je ām niet gebruikt?
En een rode greep mag dan ook niet aangeraakt worden? En wat nu als het deze Intellect [een specifieke greep noemend] is? En is deze greep rood? Of is dat oranje, of bruin? En mag je je touw op je ijsbijl hangen om te clippen? En wat als je valt wanneer het touw aan je ijsbijl hangt?
Olga, Dennis en ik overspoelden de jury met vragen. En vooral ook daarin de tegenstrijdigheden ten opzichte van de vorige wedstrijd in Korea. Daar mocht je wel je touw op je ijsbijl hangen. Want de jury aldaar vond het niet onveilig.
En dan over de tijden, gaat het speedklimmen weer uitlopen? Waarom betalen we dubbel wanneer je meedoet aan lead en speed en is dat alleen hier? Hoe zit het met de finales wanneer je Europeaan bent, is er een extra quota zodat je als Europeaan ook een finale kan klimmen? En zo nee, waarom niet?
We hadden zo veel vragen en kregen antwoorden die we niet verwachtten.
Na de presentatie van alle atleten in het dorp gingen we met de camper omhoog. We konden gratis staan bij de Langlaufpiste verderop dankzij de organisatie van de wedstrijd. We konden geen appartement meer boeken want een maand van te voren hadden ze opeens de begindag van de wedstrijd veranderd naar een dag eerder. We klimmen nu opeens op vrijdag en zaterdag in plaats van zaterdag op zondag. Hoe het precies zit weten we niet. Van de ene kant hoorden we dat ze de dag veranderd wilden omdat zondag de āwissel dagā is in alle appartementen in het ski dorp dus dat niemand dan kan komen kijken. Van de andere kant hoorden we dat de datum altijd al vrijdag&zaterdag was en dat de UIAA dit fout had gecommuniceerd naar ons.
Hoe dan ook was het voor veel mensen een issue. Die vrijdag waren er overal in Frankrijk stakingen, zelfs grenzen waren gesloten, vluchten geannuleerdā¦dat met een dik pak sneeuw.
Onze bus haalde het op tijd, maar tientallen mensen hadden opeens geen vlucht of stonden aan een dichte grens of tunnel.
Later op de avond kregen we de videoās van de routes gemaild. En een statement (zie foto).
Wanneer je een rode rand op een greep aanraakte maar niet gebruikte dan zou je niet gediskwalificeerd worden.
Een pijnlijk statement. Als dit de regel was op de World Championships vorig jaar dan had ik nu derde van de wereld geweest. Maar nee, ik werd gediskwalificeerd omdat ik een greep met een rode markering aangeraakt had, waarvan ik van onderaf niet eens kon zien dat het rood wasā¦
Dit soort wisselingen in jurering is niet goed voor de sport. Ik vind dat er door het jaar heen eenheid moet zijn. Inzichten kunnen veranderen, maar niet tijdens het seizoen. Net als het touw over je bijl. Gevaarlijk, maar het mocht dus het kan deel van je training geweest zijn om dat toe te passen, en dan nu opeens niet meer? Rode lijnen, aanraken, overheen, precies op de rode lijn staan, wel of niet?
Een jurylid zei tijdens de halve finale in de isolatie opmerkelijk genoeg dat als het eenmaal olympisch zou zijn alle protesten en regels er niet meer toe zouden doen, dat het media en livestream belangrijker zou zijn dan de regels. Ik zei meteen dat ik het er niet mee eens ben en noemde voorbeelden van allerlei andere sporten waarin regels juist steeds nauwkeuriger nageleefd worden zoals de VAR met voetbal. Hij liep weg, ging de conversatie niet aan.
Zoals wel vaker. Hij was ook de man die mij jaren geleden in Denver onterecht diskwalificeerde, ik belandde in een behoorlijk depressieve periode (dat durf ik nu, jaren later pas op te schrijven) Want het stukje diskwalificatie had een lange nasleep, als ik mijn post over wat er gebeurde niet offline zou halen zou ik nooit meer mee mogen doen met wedstrijden zo vond de verantwoordelijke binnen de NKBV toen. Ik werd dubbel gestraft. Er had iemand vanuit de UIAA een brief gestuurd naar de NKBV over wat ik had gedaan. De brief heb ik nooit mogen zien. Maar in het gesprek kwamen talloze onwaarheden naar voren. Iemand (dit betreffende jury lid??) probeerde iets te redden, een stuk politiek (??) ten koste van mij. Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik zeker wist dat ik wel met wedstrijden mee mocht doen. Bijna een jaar in een onzekerheid waarvan ik de oorzaak nog steeds niet begrijp.
Het heeft me getekend, en mijn vertrouwen in de organisaties behoorlijk gekrenkt.
Zulke zaken zouden niet mogen gebeuren. Maar, na 13 jaar worldcups klimmen heb ik het gevoel dat het juist vaker voorkomt dan minder vaak. Ik kom hier later op terug, want deze wedstrijd verliep ook niet zonder slag of stoot wat betreft klimmen en jureren.
Ondertussen waren twee klimmers van het Engelse team nog steeds onderweg. De grens was dicht, hun huur auto ging stuk, hun vlucht was gecanceld. Man was een cluster fuck up. Ze zouden nog net voor het einde van de kwalificaties aan komen.
Maar ondanks alle pogingen die we deden, ze mochten niet meer meedoen, want ze waren te laat voor hun beurt.
Het voelde als dubbel verlies. Ze konden er echt niks aan doen, en dat alles omdat ze geen andere vlucht meer konden krijgen toen ze hoorden daybed wedstrijd een dag eerder zou zijn. Zo zuur allemaalā¦
Over de eerste dag heb ik al een stukje geschreven. Het was voor zowel Dennis als mij succesvol. Beide in de halve finales.
Dus na het klimmen in de ochtend snel terug naar de camper, veel eten, slapen, honden uitlaten en zorgen dat alles scherp is voor deel twee. De halve finale die avond.
Het was koud, nog steeds -16Ā°C en het werd alleen maar kouder. Ik besloot toch maar een trui over mān wedstrijdshirt te dragen.
In de isolatie was het of heel warm of kreeg je een soort koolmonoxide vergiftiging van de grote blower die de uitlaatgassen mee naar binnen blies. Alsof we weer in China waren, waar ze de kachelpijp van de kolennkacheltjes af gehaald hadden in de isolatie tent
Nog beter opwarmen dus.
We liepen uit. Want de routes waren nog niet klaar. Ze hadden wat technische problemen.
Ik vroeg me af wat mijn klimtijd zou zijn. Hoeveel minuten ik over een route mocht doen. Dan kon ik uitrekenen over hoeveel minuten ik moest gaan opwarmen.
Ik wilde het vragen aan de jury meneer (de man die ik al eerder benoemde). De andere man was net begonnen met bellen. Terwijl ik het vroeg draaide de jury weg, en stak zān hand uit als stop teken, recht in mijn gezicht. Net als hij deed in Denver, maar toen schreeuwde hij in mijn gezicht dat hij me nooit meer wilde zien.
Nu alleen de hand. Dennis zat aan de tafel en zag het gebeuren.
Verbaasd liep ik weg. Flikker ook maar op, lul, dacht ik, we lachten, want dit was wel behoorlijk rare communicatie vinden we. Anderen zagen het ook, what the fuck was that vroeg een van de klimmers.
Pas veel later kon ik de klimtijd vragen. Voor de zekerheid had ik maar was wat opgewarmd. Gegokt hoeveel tijd we zouden hebben. Ik hou niet van gokken als het om zo iets belangrijks gaat.
Ik klom eerder dan Dennis, en dat ging best okĆ©, Olga moedigde me aan samen met het Britse team. ZĆ³ fijn van haar!
Ze riep de tijd en dat hielp.
Dennis klom later en had echt pechā¦ laat ik zeggen; hij liet zich āopfokkenā door de gehaaste organisatie.
Tuurlijk, hij had met zijn ervaring beter moeten weten.
Ik had het niet kunnen zien want stond tussen het publiek. Coaches hebben geen specifieke aangewezen plek (zoals bij sportklimmen) dus kan je nooit echt goed je atleet sturen en aanmoedigen. Gelukkig kan ik met mijn harde schelle stem die boven iedereen uit komt dus de tijd kon ik wel schreeuwen. Maar ja, ik kon niet roepen dat hij rustig aan moest doen. Ademhalen. Even twee seconden wachten tot hij zou instappen. Maar hij werd opgedrongen er meteen in te stappen. Had zān handschoenen nog nauwelijks aan.
Zo slechtā¦ ze liepen achter, dat kon niet want die ā¬20.000,- kostende livestream kon niet uitlopen.
Ik haalde net de finales met een achtste plaats. Sommige deelnemers die op de vorige wedstrijd top waren stonden er nu niet bij, een aantal die het beduidend slechter deden in Korea stonden er wel bij in de finales. Beetje gek contrast. Maar wat ik wel zag is dat de Koreaanse klimster er met kop en schouders boven stond. Zo veel efficiƫnter en sterker dan iedereen.
Het was koud. Ons drinkwater was alweer bevroren door de kachel die niet lekker wilde werken in de kou en de hoogte. Gelukkig hadden we stroom maar de VictronConnect zag de accu als loodaccu. Alleen met een computer konden we die storing veranderen. Sta je dan in Champagny-le-Haut met -20Ā°C en een niet goed werkende accu omdat de omvormer een storming heeftā¦en dus geen drinkwater.
De volgende ochtend speed. Om 07:00uur moesten we al opwarmen. Om 08:00uur zou alles beginnen. Om 09:00 begon het pas echt. Want om 07:00uur hing er nog niet eens een touw.
Ik besloot een keer op te warmen, een keer te klimmen in plaats van de vijf of meer keer.
Energie sparen voor de finales later op de dag. Er zat bijna twee uur tussen de eerste (warm-up) en de tweede keer speed klimmen.
Ik klom safe, ietsje langzaam en was met 22 seconden boven.
Prima.
Ik bleef nog even naar Dennis kijken. Hij had pech. In zān eerste run trokken ze het touw te langzaam in, het zwiepte en zat achter zān bijl. Hij had maar 11 seconden. Langzaam, voor zijn doen.
Zān tweede run gleed hij weg in het ijs. Pure pech. Het ijs veranderd constant, nu dus ook. Hij had precies de pech dat bij hem het ijs brak. Weer 11 seconden. Te langzaam voor de finales, waar hij 10 seconden voor nodig had.
Zo zondeā¦dat het op zoān pech/geluks element aankomt.
Ondertussen hakte Henri (uit Finland) zān ijsbijl in zān been. Later nog iemand, en iemand haalde zān arm open.
Alsof je met vers geslepen vleeshaken een gok spelletje doet.
Ijs kan altijd breken, helemaal als je zo snel mogelijk wil gaan heb je daar minder controle over. Schiet je bijl weg dan zit ie zo in je been. Hou je je bijlen te dicht bij elkaar dan raak je je arm in plaats van je been. Overkruizen van je armen is dan ook echt een no-go. Beginnende klimmers zie je dat nog wel eens doen. Bij de beginnende klimmers zie je dan ook vrij veel verwondingen.
Ik vind dat iedereen verplicht bescherming moet dragen. Want, in zekere zin is dit een werk situatie. Je hebt gewoon PBM (PPE) [persoonlijke beschermingsmiddelen] nodig. Een slager heeft toch ook een dik schort aan en een speciale snij handschoen, iemand die nagels in hout staat te schieten doet toch ook veiligheidsschoenen aan, als je met een slijptol werkt doe je ook een bescherm-bril op.
Als je aan schermen doet heb je ook een heel dyneema pak aan, zelfde geldt voor schaatsen, ijshockey, boogschieten enz.
Ik draag aramide lange handschoenen, een bril, een snijvaste broek van dyneema, knie en scheen beschermers naast dat ik natuurlijk een helm op heb.
Ook de gordel zou wel anders mogen, zoals bij het speed sportklimmen, en automatisch zekeren zodat het touw een voorspelbare factor wordt.
We zijn het al jaren aan het promoten, maar nu moet het er toch maar eens van gaan komen. Voor het echt weer mis gaat (weer, ja weer, want het is wel eens goed mis gegaan lang geleden, dat weet niemand van de klimmers die nu meedoen).
Iets van een lange snijvaste broek met kniebeschermers, scheen beschermers, en harde bescherming op de dijbenen. En dan een zelfde soort systeem voor de armen en een bril of vizier.
We zouden het graag ontwikkelen samen met een fabrikant die al beschermende kleding maakt (tips zijn welkom).
Later kreeg Henri te horen dat hij niet meer mocht klimmen. Excuus: hij was geblesseerd en de lokale ehbo-er vond het niet erg verstandig was. De jury nam dat advies over. De ehbo-er is geen dokter, bizar dat zoān beslissing dan overgenomen wordt. Terwijl twee anderen die zich ook blesseerden wel verder mochten.
Als hij dus zān mond had gehouden had hij wel verder mogen klimmen. Zo zonde. Komt je helemaal vanuit Finland naar Frankrijk, wordt je er zo uitgegooid. Er was niks meer tergen te brengen.
Ondertussen hebben de Koreanen volledig volgeplakte schouders. Hinkelt de Iraanse klimmer vanwege het gat in zijn been na het speedklimmen in Korea, kan een andere klimmer een deel van zān hand niet gebruiken. Dat mag dan allemaal weer wel.
Na mijn klim (wat me een achtste plaats opleverde) ging ik snel naar de auto. Opwarmen, eten, slapen en kreeg ik zomaar nieuwe ijsbijl punten vanuit Rusland! Gouden punten. Echt heel tof. ā¬50,- per stuk (exclusief de titanium kammetjes), die van Dennis zijn ietsje anders, speciale prijs van ā¬40,- per stuk. We hadden nog maar een paar goede, leenden elkaars ijsbijlen continu. Niet echt handig maar nieuwe punten vanuit Rusland is toch lastig. Er is simpelweg geen enkele andere fabrikant ter wereld die zulke goede punten maakt. Wat de reguliere merken maken is gewoon niet bruikbaar op dergelijke technische wedstrijden.
De finales besloot ik nog wel met de oude te klimmen. Eerst even kijken of ik een dagje kan wennen aan de nieuwe.
Toevallig liep ik samen met Sunny naar de warme isolatie.
Vol met mensen zat het. Ze zaten allemaal te lunchen en zagen er verweerd, moe uit. Het was zo vol dat er geen plek was om te zitten.
Voor ons beide niet. Al had ik mijn eigen stoeltje meegenomen dus ik maakte wel plek. Maar opwarmen was onmogelijk in de krappe ruimte nu.
Sunny en ik vroegen wat de mensen er deden, en dat dit onze ruimte nu was.
De man was bot, sprak terug in het Frans dat hij hier altijd zat en nu dus ook.
En als ik hem weg wilde hebben ik het aan ādie mevrouwā moest vragen.
Met een glimlach maar serieus gezicht wendde ik me tot de vrouw twee stoelen verder. Non was het eerste wat er uit kwam.
Ik probeerde uit te leggen dat we nu geen plek hadden. Not my problem vertelde ze. Wow ok.
Ik ging naar Dennis, want dit ging nergens over en Dennis ging de jury halen. Weinig subtiel sommeerde de Iraanse hoofdjury de mensen allemaal weg te gaan. Ze weigerden. Het waren de honde-slede mensen, niks klimmers. En die lunchen daar altijd dus nu ook, vinden ze. De hele plek stonk naar vieze natte honden. De organisatie kon niet anders dan ze toestemming geven om daar te zitten vinden ze. Dus ze bleven zitten.
De plek die we nodig hadden kwam er niet. En de mensen bleven demonstratief lang zitten tot ver na het officieel sluiten van de isolatie (dan mag je er niet meer in of uit tenzij het jouw beurt is om te klimmen).
Er hing een ongemakkelijke spanning.
Ik was al snel aan de beurt want stond 7e. Buiten opwarmen.
Ergens had ik er niet zo veel vertrouwen in. Ach, ik ga toch niet winnen, had ik in mān hoofd zitten. Voordeel van de negatieve gedachte was dat ik nauwelijks zenuwachtig was. Nadeel: ik deed mān best niet.
Eenmaal aan de beurt klom ik twijfelend. Ik wilde wel, maakte de toch relatief zware passen maar bedacht me; ze klimmen me toch allemaal wel voorbij. Dus laat ik vooral voor zekerheid gaan en geen risico nemen. Zorgen dat ik mijn tijd uit klim.
Ik wist dat ik in de buurt van de top moest komen. Maar kreeg het niet in mān hoofd, in mān lichaam om snel te klimmen. Ik wist dankzij Dennis hoeveel tijd ik nog had. Maar bleef maar negatief.
Net had ik te weinig tijd voor die ene clip.
Achteraf bleek dat, wanneer ik die wel had, en alleen al de volgende greep aangetikt zou hebben ik op het podium zou hebben gestaanā¦
Ergens wel gaaf, ik was er zĆ³ dichtbij. Maar tegelijkertijd voelt het als een bevestiging: zie je wel, je kan het niet.
Soms kan mijn hoof dan zo negatief zijn. Dat wil ik helemaal niet, maar op zoān moment lukt het me nog steeds niet om het te veranderen. En na een coach (Michel Kleinjan) en een sport psycholoog die me totaal verpest hebben, heb ik er geen vertrouwen in om dat nog eens te proberen. Ook dit is weer iets dat ik nog nooit eerder heb durven opschrijven. Bang dat hij me nog een keer iets aan zou doen. Het is lang genoeg geleden vind ik, om het nu te durven benoemen.
Ik ben door zelf te oefenen er al veel beter in geworden, ben eerder bang dat het verslechterd door externe hulp.
Ik nam het livestream commentaar over van Dennis en zat in het piepkleine hokje op een laptop mee te kijken naar alle klimmers. In plaats van in het echt zag ik hoe Louna de wedstrijd won en hoe Sunny bijna perfect naar een eerste plaats ging. Een mooie show maar er waren ook wat gekke dingen.
De livestream eindigde met de voorlopige resultaten. Ik stond zesde. Best okĆ©. Maar jaā¦
En toen kwam het. De klimster die in Korea creatief was met haar notitie boekje was deze keer creatief met het touw. Terwijl ze aan een bijl hing, haar andere bijl in haar mond trok ze aan het touw om zichzelf hoger te krijgen voor de figure of four die ze maakte. Zo hoefde ze zichzelf niet aan een arm op te trekken. Super efficiƫnt maar het touw hoort niet bij de route. Het is geen wedstrijdje touwklimmen dus echt een no-go.
Ik had verwacht dat ze voor zo iets een diskwalificatie zou krijgen en maar de punten zou krijgen in de route tot het punt waar ze de fout maakte. Het was immers wel veel makkelijker om zo door te klimmen, helemaal als je al moe bent.
Maar haar resultaat bleef staan. Een andere klimster had haar voet in het gaas gezet, een deel van de wand waarvan gezegd was dat we het niet mochten gebruiken. Ze deed het toch. Maar ook zij kreeg er geen āstrafā voor. Ook een andere klimmer (allemaal van hetzelfde team) deed een dergelijke actie. Ook zij kwam er mee weg.
Als we de regels die vooraf opgesteld waren zouden aanhouden waren ze alle drie fiks veel lager geƫindigd. Ik zou dan vierde zijn, en derde op de Europese Kampioenschappen. Derde op dat grote meet moment.
Eimir zou tweede worden op de Worldcup, en eerste op de Europese kampioenschappen. Dus ze ging er voor. Eerst een verbaal protest. Want, als jullie jury een spelletje willen spelen, dan kunnen wij dat ook.
Kom maar op.
De jury beweerde dat de routebouwers gezegd hadden dat het metalen rek wat normaal ijs zou moeten bevatten nu ook gebruikt mocht worden.
Maar, in gesprek met de routebouwers kwamen we erachter dat ze dat nooit gezegd hadden en juist het tegenovergestelde vonden.
Samen gingen ze naar de jury. De categorie jury wilde er niks vanger verbale protest horen. Terwijl er expliciet gezegd was dat je voor een officieel protest eerst een verbaal protest kon indienen. De aanhouder wint, dus kregen ze toch de jury te spreken. Regels zijn regelsā¦ die vond dat er eerst officiĆ«le resultaten moesten komen. Dan heb je tien minuten de tijd om te protesteren. Als een gek schreef Eimir haar bevindingen op. Het stabiliseren danwel voortbewegen met niet toelaatbare delen van de constructie (zowel touw als wand).
Rob kwam aanlopen met de uitslag. Met een punaise prikte hij het op het houten hutje. Iedereen stond te dringen om het te zien.
āNow you can appeal the crap out of itā waren zān woorden. Ik moest lachen.
Ok. Ongewijzigd. Daar ging ze dan, met ā¬100,- naar de jury.
Eimir werd terug geroepen naar de jury. Ze moest kiezen waar ze een appeal (protest) tegen indiende want had te veel punten.
Maar zo vond de jury, moest voor ieder geval een individueel protest indienen.
Ze koos. Keuze die onmogelijk is maar ze toch moest maken. Nog meer wachten. Na lang wachten (misschien wel meer dan tien minuten) kwam het nieuwe resultaat. Een meisje stond opeens onder mij. De andere twee meisjes bleven staan. Eimir had namelijk niet zelf kunnen zien wat het andere meisje deed.
En Eimir had haar ā¬100,- terug. Ze kreeg gelijk. Inmiddels was de protest tijd voorbij. Ze kon niks meer doen met de andere twee protesten. Ze werd geen Europees kampioen.
Het is triest, ontzettend triest dat het zo gaat. Voor het ene meisje dat wel gestraft werd. De andere twee die er (alweer) mee weg komen. Dat het klimmers tegen klimmers wordt. Een strijd onder deelnemers tegen elkaar. Dat het aankomt op regeltjes en welles/nietes of je wint of niet. Dat eerlijkheid zo ver weg raakt. Dat de jury de eigen regels vergeten lijkt te zijn.
Het meisje dat eruit gezet was voelde zich echt kut. Begrijpelijk. Daar sta je dan, met je goede klim, waar de andere twee net zo fout waren als jij. Misschien zelfs wel gewoon per ongeluk, in het moment, gefocust op de volgende greep, niet bewust van waar je benen eindigen, klimmend tegen de tijd.
Ze wilde bij het winnen van de eerste prijs voor de landen teams ook niet naar het podium komen. Ik snap het. Je voelt je bedrogen. Alsof je het niet waard bent.
Ik ken het gevoel maar wat goedā¦
Het was een beetje bitter om op dat podium te staan met de Europese team ranking. We werden derde. Ons twee-koppige team tegenover het grote team van Liechtenstein op de tweede plaats en de Zwitsers op de eerste plaats. Er was niet eens een medaille voor. De foto is de enige herinnering die ik er aan heb, het staat niet eens op de website.
Net als de fotoās, er zijn letterlijk geen fotoās van mij in de finale gepubliceerd. Alsof je er voor spek en bonen staat.
Geen feest. Geen warme ruimte om even na te praten.
De volgende dag liepen we naar de wand, ik zou niet gaan klimmen maar toen we het Poolse team zagen wilde Dennis toch ook wel speed oefenen. Ok, man, moet je doen.
Alleen al in zān warm-up run klom hij sneller dan gisteren. Negen seconden. Lekker danā¦als dat nou gisteren wasā¦
Het Japanse team was er ook. Ze hadden eindelijk hun bagage terug! Dus konden onze donsjas, fleece truien, handschoenen, sokken, schoenen, mutsen, shampoo, bestek en borden, mokken enzovoorts weer terug geven. Er was alleen een probleem. Er was een paar handschoenen kwijt geraakt. Enā¦er was een gat in een donsjas.
De eerste paar woorden kwamen nog wel ok over maar snikkend, huilend vertelde de lieve Haruko over de donsjas. Ze voelde zich zo ongelofelijk schuldig. Wist niet meer hoe ze het had. Het was niet haar fout, maar dat van haar team genootje.
Tuurlijk vind ik dit wel een beetje balen. Wel een beetje zuur. Leen je wat uit, gaat het stuk.
Maar gelukkig was het mijn oude zwarte donsjas en niet de nieuwe die eigenlijk voor Line bedoeld is.
En die handschoenen zijn best vervangbaar. Ze moest zo huilen, allebei, alle drie stonden ze daar. En ik had medelijden. Je tas kwijt, niet je eigen spullen, je eigen eten, en dan alles moeten lenen tot je ondergoed en sokken aan toe, en dan per ongeluk dit.
Arm kind.
Die jas ach, we sturen ām wel naar RAB die kunnen dat echt heel mooi repareren. En die handschoenen, in Chamonix kan je vast een paar nieuwe vinden voor weinig.
Ik ben gewoon zĆ³ blij dat we dit aan ze hebben kunnen uitlenen. Zo fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen. Iets voor iemand anders te doen. Dat is een gat in een oude donsjas meer dan waard.
Later die avond brengen ze alles terug. Gewassen en gevouwen en wel. We zitten met zān zevenen en de drie teckels in de camper. Het water werkt weer dus we zetten thee en hebben het over klimroutes en klimmen. Een gaaf moment om met een team dat woont aan de andere kant van de wereld zo intiem te kunnen delen. Onvergetelijk.
Na een lange wandeling met de honden bedacht ik me dat we twee dagen niet zouden kunnen klimmen omdat we de bus moesten gaan repareren. Dus toch maar even oefenen. Bleek de wand al dicht te gaan. Lekker dan, weer zoān typisch communicatie dingā¦
Ok, de mannen finale was nog vrij.
Zonder opwarmen met -18Ā°C deed ik mān schoenen aan, zwaaide een keer met mān armen en klom de route tot ver in het einde, onsight, zonder te rusten.
Ok, dat geeft dan wel vertrouwen. Misschien kan ik het toch wel een beetje.
Related