De eerste ijsklim wedstrijd van het seizoen liep niet helemaal zoals verwacht. Maar we waren er bij. Met een Tesla. Nog nooit reed een ijsklim atleet zo duurzaam naar een wedstrijd. Hoe dat ging lees je in ons eerste blog in lange tijd.

Principes

Alles wat we doen is uiteindelijk een keuze.
Je kan het immers ook niet doen. Soms zijn dan de gevolgen dramatisch.
Een week niet drinken is niet zo praktisch zegmaar.
Sommige dingen kiezen we bewust, soms onbewust en de ene keuze leidt weer tot de volgende tot we in een wirwar van keuzes beland zijn. Hoe ouder we worden hoe meer we de complexiteit én de eenvoud van keuzes leren overzien.
Maar je wordt ook wel een beetje gedwongen tot bepaalde keuzes.
Als er geen water is, kan je ook geen water drinken, toch?
Geldt ook een beetje voor principes. Die moet je je wel kunnen permitteren.

Inkomen

Twaalf jaar geleden gaf ik alles op. Mijn baan, mijn relatie, mijn huis. Om in het diepe te springen. Geen idee waar ik uit zou komen.
Van een goed inkomen dook ik naar bijna geen tot vaak geen inkomen.
Ik ging terug naar het leven als arme student.
Boos dat ik was als ik geen eten kon betalen aan het einde van de maand.
Maar als ik kon klimmen was alles oké.

En dat is vandaag niet anders.
Wijzer, creatiever, handiger in het overleven.
Want klimmer en Nederlander zijn is gewoon geen vetpot.
Als ik rijk had willen worden had ik niet moeten kiezen voor klimmen.
Dat ik die keuze kon maken is natuurlijk wel een privilege.
Tegelijk weet ik ook dat, wanneer ik op hetzelfde niveau zou klimmen en Zwitsers, Koreaans, Amerikaans of Frans zou zijn ik van mijn klimmen had kunnen leven.
Dat voelt soms behoorlijk unfair.
Maar aan die letters in mijn paspoort kan ik weinig veranderen.

100 % elektrisch

Onderweg hebben we allerlei trucjes gevonden om alles makkelijker te maken.
Bijvoorbeeld door zo goedkoop mogelijk te rijden.
En goedkoop is natuurlijk een relatief begrip.
Dankzij vrienden vanuit het IJsklimmen raakten we geïnspireerd om te gaan werken met o.a. zonne-energie (we hebben 5 jaar in een 100% zelfvoorzienend huisje gewoond tot we april dit jaar ons eigen stukje grond konden kopen, hierover later, in een ander blog meer) en door diezelfde vrienden durfden we de stap te zetten naar 100% elektrisch rijden.

Eigenlijk was het idee om onze camper om te bouwen naar een elektrische aandrijving. Maar dat bleek te complex en duur en te laag resultaat. We zouden er nog geen 200km mee kunnen rijden…
En zo kochten we onze eerste elektrische auto. Een Smart.
Al snel bleek de Smart, ondanks z’n kwaliteit gewoonweg te klein. We konden nauwelijks onze trainings materialen meenemen.
Dus kochten we een andere elektrische auto die binnen ons budget paste: Fiat 500 uit 2013. 24kW

Van leek tot EV ambassadeur

De camper staat er nog steeds. Daar wonen we nu in, want we bouwen zelf ons huisje. (Echt zelf).

Maar de Fiat rijden we mee naar werk, trainingen, nog meer trainingen en nog meer trainingen.
Al snel bleek het echt een briljante keuze. Qua aanschaf duur (€10.500) maar al ruim aan het ‘terugverdienen’.

Uiteraard zou de trein ook een optie kunnen zijn. Maar niet alleen tijdstechnisch maar ook financieel blijkt dat nog steeds geen goede optie.

Nadeel: de Fiat kan in de winter hooguit 100km rijden en daarna mag ie (liggend aan de snelheid van de lader) 5-8uur stilstaan om weer op te laden.
Een snellader heeft ie niet.

Regelmatig staan we dan ook stil. Een uur laden voor we weer 15km net aan naar huis kunnen rijden.

Frustratie alom.
Maar beter dan geen auto en beter dan niet kunnen trainen.
Of ik moet full-time gaan werken en niet meer in de top van de wereld willen staan.
Is een keuze…

Maar naar een buitenlandse wedstrijd met de Fiat?
Of, met de 4×4 camper (VW T3 Syncro met een maximum snelheid van 90km/h)?
En dan meteen weer terug voor de volgende wedstrijd?
Niet heel realistisch.

Ondertussen gaven we de goede ervaringen met elektrisch rijden door. Onze ouders rijden nu een EV, vrienden durven toch de overstap te maken en ook onze eigen interesse groeit steeds verder.
Dennis solliciteerde zelfs bij een aantal EV ontwikkelaars.

Lightyear

En zo kwamen we in een rondleiding bij EV ontwikkelaar Lightyear terecht.
Na de rondleiding vertelden we half grappend dat we nog wel een auto wilden lenen om naar de wedstrijden te gaan.
En degene tegen wie we het zeiden “hapte”. Dat iedereen binnen het bedrijf zijn/haar auto mocht uitlenen. Dat ik maar een mailtje moest sturen naar Erik en Martijn.
Half verward liepen we terug naar onze eigen auto -die stond te laden want anders haalden we het niet naar huis-
Naarstig zochten we naar het bedrijf.
‘Maar ze zaten toch in Utrecht?’ Of…?
We konden het niet vinden.
De schaamte voorbij stuurde ik een mailtje naar Lightyear. Of ze mijn contract gegevens door wilden sturen. Voelde me een beetje dom dat ik het niet kon vinden.
Een week later kreeg ik een mailtje en een berichtje.
Wanneer ik de auto zou willen lenen.

Huh? Echt? Nou…eh, volgende week hebben we een wedstrijd bij Bern. De eerste EU cup van het seizoen.
En zo kregen we opeens de sleutel van een Electric Blue Tesla Model 3.
En dat laden? Oh, dat hoort er bij.
We konden het nog nauwelijks geloven maar opeens reden we naar Zwitserland via Tesla snelladers in plaats tankstations en 80-90km/h met de grote Diesel bus.

We kwamen uitgerust en sneller dan ooit aan bij ons logeer verblijf in Bern. Onze host had gekookt en ging er vandoor. Buiten klimmen in Chamonix. Beetje jaloers waren we wel. Hij buiten, wij op zo’n artificiële muur.
Tja, keuzes hè.

De eerste kwalificatie route

De dames startten als eerste. Om 09:00 stond ik klaar.
Ik had er zin in! Maar tegelijkertijd: kon ik het nog?

Onze klimbond had ons verboden om naar wedstrijden te gaan afgelopen seizoen. 1,5 jaar lang zaten we in onzekerheid. Mochten we weer, waar trainen we nog voor? Mijn identiteit als ijsklimmer viel opeens niet meer te verantwoorden. Was ik nog wel klimmer zonder te kunnen en mogen klimmen en trainen? Er bovenop kwam 1,5 jaar geen werk. En geen inkomen. Alles was op. Het enige wat ik nog hoopte te hebben was klimmen.
Pas een paar weken geleden werd verteld dat we mochten.
Wat een opluchting.

Ik plaatse mijn bijl. Trok me op, bijna swingend reikte ik naar de volgende greep.
En de volgende.
Ik had hier zin in. Het voelde goed.
“Marianne” hoorde ik ergens zacht.
En harder. “You have to come down.”
Ik bleek niet met twee ijsbijlen op de eerste greep begonnen te zijn, wat wel moet. Ik wist het niet eens, geen idee meer hoe ik begonnen was. Als ik met verleden bezig zou zijn in zo’n route zou ik nooit boven kunnen komen.
Verward startte ik opnieuw.
Nooit genoeg tijd om nog boven te komen.

Maar ook veel te laat terug geroepen.
Echt eerlijk was dat niet, zo werd achteraf ook toegegeven. Maar veranderen gebeurde er niet.
Hoe goed (en die klom ik goed) ik ook m’n volgende route zou klimmen, ik zou nooit meer in de finale kunnen staan zo bleek.

Zenuwachtig

Dennis was zenuwachtig.

Hij had geen rust. Misselijk. Droge mond. Gespannen. Ik zag het aan alles. Het was geen kwestie van een slokje water nemen.

“Doe wat yoga ofzo, gewoon een paar ‘sun salutations’ om je ademhaling een beetje tot rust te krijgen.

Zo lang niet kunnen klimmen zet je niet alleen fysiek maar ook mentaal veel stappen terug, in verhouding zijn die stappen nog groter, want de anderen mochten wel verder.

Hoe boos we daar ook om kunnen worden, dit is nu. Nu ademhalen, rust in je hoofd en in je lichaam.

Het ging niet slecht. Maar achteraf zei ik: “je klom als twaalf jaar geleden”. Onrustig, onzeker, beetje slordig zelfs. Je was kwijt waar ik zo jaloers op ben, wat je normaal wel laat zien: je precisie.

Hij wist het. Van de bijna 40 mannen werd hij tiende. Net, net aan buiten de finales.

Hij had best zesde kunnen worden. Of nog hoger.

Verslagen

Verslagen bleven we achter.
Wat moeten we nu? Hoe komen we ooit terug?
Ik weet dat ik minder fit ben, maar dit? Nee, dat had ik ook niet verwacht.
Ik schaamde me ook wel, staan we daar met die mooie geleende auto, dan zou toch het minste zijn om een mooi resultaat neer te zetten. Maar dat lukte dus niet.

Eptingen

De volgende dag reden we weer terug. Nog even de berg-lucht inademen en hop de weg weer op.
Onderweg stopten we nog even in Eptingen, niet ver van Basel. Er ligt een soort amphitheater met klimroutes die alleen klimbaar zijn met ijsbijlen.
Makkelijk is het niet, een van de moeilijkste routes ter wereld zit hier.
Eigenlijk zijn ze allemaal wel moeilijk.
Een handje vol vrouwen kan de routes hier klimmen. Wereldwijd gerekend.
De mannen die dit kunnen zijn ook op maar een paar handen te tellen. Twintig, hooguit 25?
Ik ben een van de vrouwen, Dennis een van die mannen.

We hadden maar een paar uurtjes.
We warmden op tussen het Zwitserse leger, ze hadden een speciale training. Zij abseilden alleen naar beneden, wij klommen omhoog.
Na twee halve routes stapte ik in de start van die allermoeilijkste. Tot ruim halverwege klom ik door, en voelde me niet eens moe.
Verder door kon niet, want daar hingen de abseil touwen. Dus ik besloot recht omhoog te gaan. Een variant die ik al eerder geklommen had.
Af en toe rustend, maar met nog genoeg energie klom ik ‘m in een keer uit. D13+ is het. Ik had geen idee hoe moeilijk. Het voelde als een lange warm-up maar ondertussen wel een bevestiging: ik kan het nog. Ik ben het niet verleerd.

De ‘waas’ en teleurstelling van de wedstrijd verdwenen een beetje. Ik durf het nog, ik durf naar de volgende wedstrijd.

Komende week staat nummer twee op de agenda. En we mogen ook gaan.
Dus we gaan.
Met de Tesla? Dat zou mooi zijn.
Maar kunnen en mogen gaan is al genoeg.

Real Connections IT

Martijn, (van de Tesla) is van het IT bedrijf RealConnections in Amersfoort. Ze verzorgen IT oplossingen voor kleine en grotere ondernemingen. Een persoonlijke, eerlijke en volledige oplossing is waar ze op focussen. Daarin zijn ze anders. Hun doel is helpen. Achter op de kentekenplaat staat ook ‘kan ik je helpen’? En helpen is zeker wat ze gedaan hebben. Dankzij Real Connections konden wij duurzaam, snel en betaalbaar naar onze eerste wedstrijd rijden. We zijn de eerste ijsklim atleten wereldwijd die op een duurzame manier naar onze wedstrijden en trainingen rijden.

Meer over Real Connections kan je vinden op hun persoonlijke en vriendelijke site hier: https://www.realconnections.nl/