Om acht uur moet alles dicht zo begrepen we vandaag.Â
Ook de klimhal. Dat we mochten klimmen was bij hoge uitzondering.
Maar met de huidige planning, zo realiseerden we, zou dat wel erg krap worden.
Uuuuren duurde het voor de startlijst bekend was. Ik had graag m’n laptop even gepakt voor een simpel Excelletje.
Uiteindelijk klommen eerst de mannen de kwalificaties en dan de vrouwen. Voor niks zo vroeg op gestaan, opgewarmd, klaar om te klimmen.
Verspilde energie.
Route 1. mwah, ik klom zo onzeker vond ik. Haalde maar net de route binnen de tijd. Terwijl eigenlijk geen van de passen moeilijk waren. Maar net aan is net aan goed genoeg.
Route 2. Vijftig minuten moet er minimaal zitten tussen de twee routes. En die tijd had ik echt nodig om te herstellen dus net op tijd stapte ik in. Als eerste. Maar alle heren hadden er al geklommen. Voor de dames waren er extra grepen in gezet. Verwarrend, want er was geen filmpje gemaakt van hoe je die grepen vast moest houden. Als eerste klimmer had ik echt een mega nadeel. Ik haalde het nèt niet binnen de tijd. Ik vond het stom. Oneerlijk. Voor mij was de route 30% onsight. Voor alle anderen flash. Ik riep naar beneden waar de goede plek was op elke greep, zodat het in ieder geval nu wel duidelijk was voor de anderen.
Route 3. ik stond nog na te hijgen van route twee en vijf minuten later zou ik de derde in moeten stappen. Eh, nee, dat ga ik echt niet doen. In alle stress lieten ze toen maar alvast andere klimmers gaan, want ze moesten de 8-uur avondklok halen. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ze geen schema gemaakt hadden…
Deze route was eindelijk wat meer klim werk. Zijwaartse passen, hoog staan, floaters en hoge onder grepen. Klimmen dus, in plaats van rennen.
Voor de dames zat er een extra greep. Maar die greep was zo slecht dat je er niks aan had. Overslaan dan maar. Pffft, dat was ver, maar het kostte me net te veel tijd om de top te halen…
Finales. Yes, finales. Als tweede ging ik door, net als Dennis.
We moesten ook wel. Anders zou het een duur geintje worden zo naar deze landen. We hadden zelf de regel bedacht: als je finales haalt krijg je budget om naar de wedstrijden te kunnen. In het verleden waren er wat mensen die doodleuk meededen voor het snoepreisje, niks voorbereiden en dan als ergens een na laatste eindigen. Daar wilden we vanaf. Meedoen om iets te presteren. Of om te leren, te ervaren. Maar vakantie…?
Of we het erg vinden als de routes allebei door elkaar liepen. Voor ons waren het roze en rode grepen.
Hmmmm, dat is lastig bepalen zonder het gezien te hebben.
Niet veel later mochten we de route bekijken. Ja, alles, behalve die greep, die is wel rood maar die is voor de mannen. En die roze is ook voor de mannen. En jullie clippen rechts en de mannen dan links en later ook rechts. Juist ja. Echt verwarrend.
We zijn dan toch wel weer erg minderwaardig verklaard: onze hele route bestond uit wat we in Nederland bij het sportklimmen “oude Tsjechische grepen” noemen. Je weet wel, van die a-relaxte randjes die net in je vingerkootjes bijten. Van die blessure-grepen. Van die brokkelige grepen die voelen alsof ze van brooddeeg gemaakt zijn zoals je in de kleuterklas een poppetje maakte voor Moederdag. Dat soort grepen.
Links rechts, iets lange passen, rare grepen. Waarvan je nooit wist of je ze wel op de goede plek had.
Dus.
Na lang wachten (eerst de mannen, want als die het niet voor 8uur zouden halen zou dat zonde zijn, de vrouwen boeide niet zo, ofzo) mocht ik dan, als een-na-laatste. De Poolse klimster Olga had het net iets beter gedaan in die tweede kwalificatie route. De Finse Enni had net geklommen. Ik zag hoe ver ze het touw doortrokken dus ik wist: daar moet ik minimaal komen. Eigenlijk mag je die kennis niet hebben vooraf. Maar wat kon ik er aan doen dat ik al naar de wand toe moest van de organisatie.
Net niet of net wel EU-cup Zilina 2021
Lockdown in Slowakije.
Om acht uur moet alles dicht zo begrepen we vandaag.Â
Ook de klimhal. Dat we mochten klimmen was bij hoge uitzondering.
Maar met de huidige planning, zo realiseerden we, zou dat wel erg krap worden.
Uuuuren duurde het voor de startlijst bekend was. Ik had graag m’n laptop even gepakt voor een simpel Excelletje.
Uiteindelijk klommen eerst de mannen de kwalificaties en dan de vrouwen. Voor niks zo vroeg op gestaan, opgewarmd, klaar om te klimmen.
Verspilde energie.
Route 1. mwah, ik klom zo onzeker vond ik. Haalde maar net de route binnen de tijd. Terwijl eigenlijk geen van de passen moeilijk waren. Maar net aan is net aan goed genoeg.
Route 2. Vijftig minuten moet er minimaal zitten tussen de twee routes. En die tijd had ik echt nodig om te herstellen dus net op tijd stapte ik in. Als eerste. Maar alle heren hadden er al geklommen. Voor de dames waren er extra grepen in gezet. Verwarrend, want er was geen filmpje gemaakt van hoe je die grepen vast moest houden. Als eerste klimmer had ik echt een mega nadeel. Ik haalde het nèt niet binnen de tijd. Ik vond het stom. Oneerlijk. Voor mij was de route 30% onsight. Voor alle anderen flash. Ik riep naar beneden waar de goede plek was op elke greep, zodat het in ieder geval nu wel duidelijk was voor de anderen.
Route 3. ik stond nog na te hijgen van route twee en vijf minuten later zou ik de derde in moeten stappen. Eh, nee, dat ga ik echt niet doen. In alle stress lieten ze toen maar alvast andere klimmers gaan, want ze moesten de 8-uur avondklok halen. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ze geen schema gemaakt hadden…
Deze route was eindelijk wat meer klim werk. Zijwaartse passen, hoog staan, floaters en hoge onder grepen. Klimmen dus, in plaats van rennen.
Voor de dames zat er een extra greep. Maar die greep was zo slecht dat je er niks aan had. Overslaan dan maar. Pffft, dat was ver, maar het kostte me net te veel tijd om de top te halen…
Finales. Yes, finales. Als tweede ging ik door, net als Dennis.
We moesten ook wel. Anders zou het een duur geintje worden zo naar deze landen. We hadden zelf de regel bedacht: als je finales haalt krijg je budget om naar de wedstrijden te kunnen. In het verleden waren er wat mensen die doodleuk meededen voor het snoepreisje, niks voorbereiden en dan als ergens een na laatste eindigen. Daar wilden we vanaf. Meedoen om iets te presteren. Of om te leren, te ervaren. Maar vakantie…?
Of we het erg vinden als de routes allebei door elkaar liepen. Voor ons waren het roze en rode grepen.
Hmmmm, dat is lastig bepalen zonder het gezien te hebben.
Niet veel later mochten we de route bekijken. Ja, alles, behalve die greep, die is wel rood maar die is voor de mannen. En die roze is ook voor de mannen. En jullie clippen rechts en de mannen dan links en later ook rechts. Juist ja. Echt verwarrend.
We zijn dan toch wel weer erg minderwaardig verklaard: onze hele route bestond uit wat we in Nederland bij het sportklimmen “oude Tsjechische grepen” noemen. Je weet wel, van die a-relaxte randjes die net in je vingerkootjes bijten. Van die blessure-grepen. Van die brokkelige grepen die voelen alsof ze van brooddeeg gemaakt zijn zoals je in de kleuterklas een poppetje maakte voor Moederdag. Dat soort grepen.
Links rechts, iets lange passen, rare grepen. Waarvan je nooit wist of je ze wel op de goede plek had.
Dus.
Na lang wachten (eerst de mannen, want als die het niet voor 8uur zouden halen zou dat zonde zijn, de vrouwen boeide niet zo, ofzo) mocht ik dan, als een-na-laatste. De Poolse klimster Olga had het net iets beter gedaan in die tweede kwalificatie route. De Finse Enni had net geklommen. Ik zag hoe ver ze het touw doortrokken dus ik wist: daar moet ik minimaal komen. Eigenlijk mag je die kennis niet hebben vooraf. Maar wat kon ik er aan doen dat ik al naar de wand toe moest van de organisatie.
De eerste greep, dan rare blokige greep. Dan een metalen randje. Hé, maar dit voelt raar. Het randje kon ik niet zien, zat verstopt in een module. Je moest er blind naar toe, maar hij zat niet goed. Iets hoger. Hij zat echt shit! Ik terug, weer voelen. In de module zat nu een hele kuil van waar ik mijn bijl geplaatst had en misschien anderen ook wel. Maar het mag niet. Dus ik moest me weer corrigeren. En weer. Ok, nu wel goed. Maar nu vertrouwde ik echt niks meer. Rare grepen. Bang om er opeens af te glijden. Het maakte me te langzaam…maar door moest ik, in ieder geval tot aan daar. Geen van de passen was echt moeilijk. Ze waren gewoon stom. Soms twijfelde ik, seconden duurt dat. Met maar 4,5 minuut op de klok zijn dat te veel verspilde seconden, en die greep in de start… Time Out! Hoorde ik. Shit. Dat was het dus niet. Net niet. Kut. Olga en Enni waren ook gewoon sterker, sneller, beter.
Ik werd derde. Stukken beter dan de vorige wedstrijd. Maar dit voelde gewoon niet als klimmen…
Snel werden de medailles uitgereikt en werd iedereen weg gestuurd.
Related