Vroeger was er een Worldcup. En een world championship. En af en toe ergens een âelite wedstrijdâ. Een NK hebben we pas 6 jaar. Een Europacup nu 4 jaar.
Idee van deze verschillende wedstrijden is verschillend. Zo klim je op de FestiGlace wedstrijd in Canada op echte rots en echt ijs, is het NK bedoeld als Nederlands show plaatje om Nederlanders te betrekken bij het wedstrijd klimmen en zijn de World Championships natuurlijk een crĂšme de la crĂšme van het wedstrijd ijsklimmen. Niet echt voor iedereen weggelegd. En zo ontwikkelde de Europacup zich. (En de Russische serie wedstrijden, de Koreaanse serie maar ook de Schotse en Britse serie wedstrijden). Zodat de net iets mindere goden ook wedstrijd ervaring op kunnen doen en er op meer vlakken exposure gegeven kan worden aan de sport en zijn sporters.
Omdat we vorig jaar niet mee mochten doen van de NKBV liggen we nu al twee jaar stil, des te meer reden om met een net iets meer âlow keyâ event mee te doen als voorbereiding voor het grootse, of er achter te komen dat je niveau dat misschien wel niet helemaal zo is als je dacht/hoopt/wil.
Op de Europacups zie je dus vanalles. De eerste route is makkelijk. Idee is dat bijna iedereen die wel grotendeels uit moet kunnen klimmen. Route twee is dan wel pittiger en soms is er een route drie, vier en zelfs vijf. Elke route een stapje moeilijker. Zo kan je meer echte klimmeters maken in een wedstrijd omgeving.
In Slowakije waren het drie routes. Eentje toprope, eentje meer op snelheid en eentje moeilijk.
Sommige deelnemers hebben leen-bijlen, helmen, en schoenen en sommige zijn volledig gesponsord uit een ver land. Canadezen en Amerikanen doen er bijvoorbeeld ook mee.
Maar buiten mededinging. Dachten we.
Afgelopen week haalde ik Dennis op uit Maastricht. Hij was daar een aantal dagen in het ziekenhuis. Onderzoek om te kijken of er iets meer te doen is aan de epilepsie die hij heeft.
Dat betekende 24uur wakker blijven en dan aan een monitor met allerlei draadjes enzo in slaap vallen en als je dan een aanval krijgt spuiten ze een vloeistof in zodat ze met een hersen scan precies kunnen zien waar die aanval nou startte.
Lekker danâŠ
Lig je dan drie dagen stil.
Een zuster aan zân bed zei nog: âja, dan raak je echt wel veel spieren kwijt als je zo lang in bed ligtâ.
Nou dat was echt precies de motivatie die Dennis nog even nodig hadâŠ
Dus ik reed het meeste gedeelte. Na zoân onderzoek ben je mentaal en fysiek echt kapot.
Trainen onderweg zat er niet in, we moesten rijden om op tijd te komen.
Na de chaos met de registratie (zie vorige post) mocht Dennis aan de bak.
Tijd was belangrijk. Toppen ook. Want hij had pittige concurrentie.
Ik stond aan de zijlijn en ze hadden allerlei regels verzonnen die niet klopten: je mocht geen tijd roepen. Ja dahag, ik roep gewoon lekker wat ik wil, alles is flash. Dus je mag mega bĂšta spray toepassen (dus alles voorzeggen).
Dennis klom wat stijf.
Maar de anderen klommen ook wel wat stram. De route liep gewoon niet zo lekker zo merkte ik later zelf. Er zat niet echt een âflowâ in.
Hij moest toch wel echt doorklimmen om de top te halen. Hoeveel tijd had ie dan nog? Ik ging naast de jury staan, zodat ik hetzelfde zicht had en dus vanuit dezelfde hoek kon ervaren wat zij zagen.
De muts keek naar haar stopwatch. Vinger op het papier waar de route stond ingetekend.
âFijftien secondenâ blĂšrde ik naar Dennis. Als een gek sleurde hij aan de grepen om het te halen binnen de tijd. Twee grepen op de fel gele greep, hij trok zich op, keek naar beneden naar de jury dame (die nog steeds op haar papiertje keek en niet naar Dennis) en hij liet los.
Hij was er toch? Eh, nee. Er zat boven de ketting van het anker een vale oude greep, alsof ie er al zat en niet meer los kon. Oh. Dat was dus het einde en niet die fel geel gespoten greepâŠkak. Nog niemand was zo hoog gekomen, op de video die er als voorbeeld gemaakt was, was het wel soort van te zien. Maar live, nee. ShitâŠ
De jury zag het niet eens en vroeg aan de omstanders waar hij nu was. Auch.
Ik zei niks en liep weg, wilde wel liegen maar vond dat ook niet fair.
Tweede route. Beetje rare passen.
Los hangend blok in de start. Vier minuten klim tijd.
âNog drie minuten Dennis. Je tempo moet iets omhoog!â Ik moedig aan. Want de passen die hij maakt zijn goed. En ondertussen hou ik de tijd bij. Hij gaat nog ietsje te langzaam zo schat ik in.
En ook hier moet ik hard roepen, nog twintig seconden, vijftien, tien, clip Dennis!
En dat deed ie! Weer net aan binnen de tijd. Ăn top!
Hij voelde zich moe, slap. En dan kan je terug zeggen: ja je ziet er moe uit. Maar dat werkt op zoân moment alleen maar averechts. Dus vertel ik dat hij wat moet eten, drinken. Wat zoets, snelle energie voor de volgende route. En binnen gaan zitten om warm te blijven. En dat het super goed ging. Hij had top, dat is alles wat er toe deed. Nu nog een keer goed doen, en deze route is op lengte dus heeft hij een voordeel zo vertel ik. Meende ik ook.
Dus derde route. Beetje rare pas. Zijgreep, dan een floater in een granieten greep, metalen randje ertussen om je te her positioneren en dan hop omhoog vanuit de floater naar de volgende stenen greep.
Ruim voldoende zo bleek later. Alleen Tyler uit Amerika had drie tops.
Dus Dennis ging als tweede door naar de finales! Hoe knap!
De heren klommen als eerste.
Dus ik had geen mogelijkheid om Dennis te helpen of aanmoedigen. Best balen, want zoân coach die de tijd roept scheelt echt veel.
Toen alles voorbij was zocht Oana naar de resultaten. Ik moest nog klimmen en ondanks dat ik mân telefoon niet hoefde af te geven vond ik het niet eerlijk om iets met internet te doen. Er was geen livestream. Maar toch. Dennis stond tweede. Wow! Echt. Dat is gewoon fuckinâ knap riep ik uit.
Even later werd het achtste. Of nee, derde. Ah, je bent nu vijfde. Wow. Dat is even een teleurstelling.
Hoe dan?
Dennis vertelde me dat hij hing te rusten toen hij ergens dacht te horen dat hij nog een halve minuut had. Genoeg om nog een keer te schudden en op te laden voor de volgende grote pas. Maar dat bleek vijf seconden te zijn!
Bij de Europese wedstrijden mogen ook andere, niet-Europeanen meedoen. Er staat in het reglement dat ze kunnen meedoen, een event kunnen winnen maar niet in de ranking kunnen komen.
De weg tot Eu-cup 2021 Zilina Slovakia
Europacup
Vroeger was er een Worldcup. En een world championship. En af en toe ergens een âelite wedstrijdâ. Een NK hebben we pas 6 jaar. Een Europacup nu 4 jaar.
Idee van deze verschillende wedstrijden is verschillend. Zo klim je op de FestiGlace wedstrijd in Canada op echte rots en echt ijs, is het NK bedoeld als Nederlands show plaatje om Nederlanders te betrekken bij het wedstrijd klimmen en zijn de World Championships natuurlijk een crĂšme de la crĂšme van het wedstrijd ijsklimmen. Niet echt voor iedereen weggelegd. En zo ontwikkelde de Europacup zich. (En de Russische serie wedstrijden, de Koreaanse serie maar ook de Schotse en Britse serie wedstrijden). Zodat de net iets mindere goden ook wedstrijd ervaring op kunnen doen en er op meer vlakken exposure gegeven kan worden aan de sport en zijn sporters.
Omdat we vorig jaar niet mee mochten doen van de NKBV liggen we nu al twee jaar stil, des te meer reden om met een net iets meer âlow keyâ event mee te doen als voorbereiding voor het grootse, of er achter te komen dat je niveau dat misschien wel niet helemaal zo is als je dacht/hoopt/wil.
Op de Europacups zie je dus vanalles. De eerste route is makkelijk. Idee is dat bijna iedereen die wel grotendeels uit moet kunnen klimmen. Route twee is dan wel pittiger en soms is er een route drie, vier en zelfs vijf. Elke route een stapje moeilijker. Zo kan je meer echte klimmeters maken in een wedstrijd omgeving.
In Slowakije waren het drie routes. Eentje toprope, eentje meer op snelheid en eentje moeilijk.
Sommige deelnemers hebben leen-bijlen, helmen, en schoenen en sommige zijn volledig gesponsord uit een ver land. Canadezen en Amerikanen doen er bijvoorbeeld ook mee.
Maar buiten mededinging. Dachten we.
Afgelopen week haalde ik Dennis op uit Maastricht. Hij was daar een aantal dagen in het ziekenhuis. Onderzoek om te kijken of er iets meer te doen is aan de epilepsie die hij heeft.
Dat betekende 24uur wakker blijven en dan aan een monitor met allerlei draadjes enzo in slaap vallen en als je dan een aanval krijgt spuiten ze een vloeistof in zodat ze met een hersen scan precies kunnen zien waar die aanval nou startte.
Lekker danâŠ
Lig je dan drie dagen stil.
Een zuster aan zân bed zei nog: âja, dan raak je echt wel veel spieren kwijt als je zo lang in bed ligtâ.
Nou dat was echt precies de motivatie die Dennis nog even nodig hadâŠ
Dus ik reed het meeste gedeelte. Na zoân onderzoek ben je mentaal en fysiek echt kapot.
Trainen onderweg zat er niet in, we moesten rijden om op tijd te komen.
Na de chaos met de registratie (zie vorige post) mocht Dennis aan de bak.
Tijd was belangrijk. Toppen ook. Want hij had pittige concurrentie.
Ik stond aan de zijlijn en ze hadden allerlei regels verzonnen die niet klopten: je mocht geen tijd roepen. Ja dahag, ik roep gewoon lekker wat ik wil, alles is flash. Dus je mag mega bĂšta spray toepassen (dus alles voorzeggen).
Dennis klom wat stijf.
Maar de anderen klommen ook wel wat stram. De route liep gewoon niet zo lekker zo merkte ik later zelf. Er zat niet echt een âflowâ in.
Hij moest toch wel echt doorklimmen om de top te halen. Hoeveel tijd had ie dan nog? Ik ging naast de jury staan, zodat ik hetzelfde zicht had en dus vanuit dezelfde hoek kon ervaren wat zij zagen.
De muts keek naar haar stopwatch. Vinger op het papier waar de route stond ingetekend.
âFijftien secondenâ blĂšrde ik naar Dennis. Als een gek sleurde hij aan de grepen om het te halen binnen de tijd. Twee grepen op de fel gele greep, hij trok zich op, keek naar beneden naar de jury dame (die nog steeds op haar papiertje keek en niet naar Dennis) en hij liet los.
Hij was er toch? Eh, nee. Er zat boven de ketting van het anker een vale oude greep, alsof ie er al zat en niet meer los kon. Oh. Dat was dus het einde en niet die fel geel gespoten greepâŠkak. Nog niemand was zo hoog gekomen, op de video die er als voorbeeld gemaakt was, was het wel soort van te zien. Maar live, nee. ShitâŠ
De jury zag het niet eens en vroeg aan de omstanders waar hij nu was. Auch.
Ik zei niks en liep weg, wilde wel liegen maar vond dat ook niet fair.
Tweede route. Beetje rare passen.
Los hangend blok in de start. Vier minuten klim tijd.
âNog drie minuten Dennis. Je tempo moet iets omhoog!â Ik moedig aan. Want de passen die hij maakt zijn goed. En ondertussen hou ik de tijd bij. Hij gaat nog ietsje te langzaam zo schat ik in.
En ook hier moet ik hard roepen, nog twintig seconden, vijftien, tien, clip Dennis!
En dat deed ie! Weer net aan binnen de tijd. Ăn top!
Hij voelde zich moe, slap. En dan kan je terug zeggen: ja je ziet er moe uit. Maar dat werkt op zoân moment alleen maar averechts. Dus vertel ik dat hij wat moet eten, drinken. Wat zoets, snelle energie voor de volgende route. En binnen gaan zitten om warm te blijven. En dat het super goed ging. Hij had top, dat is alles wat er toe deed. Nu nog een keer goed doen, en deze route is op lengte dus heeft hij een voordeel zo vertel ik. Meende ik ook.
Dus derde route. Beetje rare pas. Zijgreep, dan een floater in een granieten greep, metalen randje ertussen om je te her positioneren en dan hop omhoog vanuit de floater naar de volgende stenen greep.
Complexe pas waarin een miniscuul foutje tot een val kan leiden. Dus nog niet clippen, want dan zit je voor het eerste setje en mag je nog een poging wagen (in de kwalificaties heb je Ă©Ă©n extra poging als je het eerste setje nog niet geclipt hebt). Hij deed âm perfect.
Ondertussen geef ik âm complimenten, zodat hij vertrouwen houdt in zân klimmen. Of bij een verkeerde beweging roep ik âoke, herstellen, reset en weer door, dit kan je!â Of iets dergelijks. En dan weer de tijd. Vijf minuten had hij om de route te toppen. Echt lange passen aan het einde, die kostten veel energie! Maar alwĂ©Ă©r: hij topte de route!
Twee tops en een bijna, zou dat genoeg zijn?
Ruim voldoende zo bleek later. Alleen Tyler uit Amerika had drie tops.
Dus Dennis ging als tweede door naar de finales! Hoe knap!
De heren klommen als eerste.
Dus ik had geen mogelijkheid om Dennis te helpen of aanmoedigen. Best balen, want zoân coach die de tijd roept scheelt echt veel.
Toen alles voorbij was zocht Oana naar de resultaten. Ik moest nog klimmen en ondanks dat ik mân telefoon niet hoefde af te geven vond ik het niet eerlijk om iets met internet te doen. Er was geen livestream. Maar toch. Dennis stond tweede. Wow! Echt. Dat is gewoon fuckinâ knap riep ik uit.
Even later werd het achtste. Of nee, derde. Ah, je bent nu vijfde. Wow. Dat is even een teleurstelling.
Hoe dan?
Dennis vertelde me dat hij hing te rusten toen hij ergens dacht te horen dat hij nog een halve minuut had. Genoeg om nog een keer te schudden en op te laden voor de volgende grote pas. Maar dat bleek vijf seconden te zijn!
De nummers vier, drie en twee bleken alledrie wĂ©l vanaf de greep bewogen te hebben en zo letterlijk 0,001 punt meer, nummer Ă©Ă©n had de de top net wel gehaald. Nou, dat is echt net lullig. Als hij wel omhoog bewogen had, niet eens iets gehaald had hij boven al die klimmers gestaanâŠDie nummer vier, drie en twee hadden wel hun eigen team of vriendin in het publiek staan als hulpâŠ
Zo zuur om het dan zo te missenâŠ
Vijfde of derde. Of�
Bij de Europese wedstrijden mogen ook andere, niet-Europeanen meedoen. Er staat in het reglement dat ze kunnen meedoen, een event kunnen winnen maar niet in de ranking kunnen komen.
Op nummer één en twee stonden (ja, ze klommen beide beter dat staat absoluut niet ter discussie) Tyler en Kevin. Beide uit Amerika. Op nummer drie stond David, getrouwd met een Roemeense (Oana). Maar zelf Canadees, al klimt hij dit jaar voor Roemenië. Op nummer vier staat de Will Morris, uit Schotland. En dan dus Dennis, uit Nederland.
Tja, wat is dan het âechteâ resultaat? En waarom? Ik twijfel een beetje over wat er nu hoort te staan.
Veel kunnen we daar niet aan doen, misschien in de toekomst, maar nu door naar de volgende. Brno, Tsjechië.
Related